...

...

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Διάλογοι περί εξέγερσης - Εξέγερση και επανάσταση

Του ΑΝΤΡΙΑΝΟ ΣΟΦΡΙ*

Η λέξη «εξέγερση» ξανάρχισε να κυκλοφορεί ακολουθώντας τα γεγονότα. Προσπαθήσαμε να διδαχθούμε τη μη βία, θα μάθουμε, άραγε, να τη συνδυάζουμε με την εξέγερση; Δεν έχουμε μαζικό ξεσηκωμό, αλλά ηθική εξέγερση. Αυτή συμβαίνει όταν η συνήθης αδικία και ο παραλογισμός των τρόπων ζωής μας υπερβαίνουν τα όρια και γίνονται κυριολεκτικά ανατρεπτικά φαινόμενα. 
Η εξέγερση ορίζεται συνήθως σε αντιπαραβολή με την επανάσταση: Υποτίθεται ότι η εξέγερση είναι ανεξέλεγκτη, τυφλή και απροετοίμαστη, ενώ η επανάσταση είναι συνειδητή, ξέρει πού και πώς θέλει να φτάσει, ξέρει ακόμα και να διασώζει την εξέγερση, μετατρέποντάς την σε ένα στάδιο της πορείας της.

Διάλογοι περί εξέγερσης - Η προδοσία των ελίτ

Του ΑΛΝΤΟ ΣΚΙΑΒΟΝΕ*

Σε ένα πολύ γνωστό δοκίμιό του, που έγινε αντικείμενο μιας βιαιότατης πολεμικής, ο Αλμπέρ Καμί έγραφε ότι «ο εξεγερμένος άνθρωπος», με το «να λέει όχι», επιβεβαιώνει την ύπαρξη ενός συνόρου, ενός απαράδεκτα παραβιασμένου ορίου, και επομένως διατυπώνει αιχμηρά μια αξιολογική κρίση που είναι ταυτόχρονα γι' αυτόν το «παν» και «τίποτα», αλλά στο όνομα της οποίας αξίζει σε κάθε περίπτωση τον κόπο να διακινδυνεύσει.

Διάλογοι περί εξέγερσης - Πρώην πολίτες χωρίς εργασία

Του ΕΤΣΙΟ ΜΑΟΥΡΟ*

Σαν ένας νόμος της μηχανικής, αργά ή γρήγορα, η οικονομική κρίση που ζούμε θα προκαλέσει πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές επιπτώσεις. 
Οι κόμποι που φτάνουν στο χτένι, με τις εξεγέρσεις τη μια μέρα στους δρόμους του Λονδίνου, με το θάνατο ενός ανθρώπου, την άλλη μέρα στη Γαλλία, αύριο στην Ιταλία ή παντού στις πρωτεύουσες του Πρώτου Κόσμου, είναι η αρχή της δεύτερης πράξης αυτής της επανάστασης που συντελείται στη ζωή του δυτικού ανθρώπου.

Χρειαζόµαστε νέο µοντέλο ανάπτυξης

Των MICHEL AGLIETTA και LIONEL JOSPIN*


Η κρίση πρέπει να µας κάνει τολµηρούς και αισιόδοξους, λένε ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Λιονέλ Ζοσπέν και ο καθηγητής Μισέλ Αλιετά, σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο τους που δηµοσιεύθηκε στην εφηµερίδα «Le Monde». Στο άρθρο αυτό διαπιστώνουν τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί η πολιτική της µονοδιάστατης λιτότητας, διότι ταυτόχρονα µειώνει τις δυνατότητες ανάπτυξης των κρατών της ευρωζώνης, υπονοµεύει το ευρώ και δεν µπορεί να ανακόψει την κοινωνική κρίση. 
Έπειτα από τη Σύνοδο της G20 στη Σεούλ, είναι πια προφανές: οι κυριότερες οικονοµικές δυνάµεις του κόσµου ούτε περιορίζουν ούτε ρυθµίζουν τη χρηµατοπιστωτική σφαίρα που επέτρεψαν τα κράτη να σχηµατιστεί πάνω από την παγκοσµιοποιηµένη οικονοµία εδώ και τρεις δεκαετίες.

Λιτότητα; Υπάρχει κι άλλος δρόµος - Το ελληνικό ∆ηµόσιο να γίνει παραγωγικό

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΙΑΚΑΝΤΑΡΗ*

Κάθε κρίση δίνει την ευκαιρία στον αναστοχασµό και στη δηµιουργία νέων εργαλείων για την ερµηνεία των κοινωνικών καταστάσεων. 
∆υστυχώς η ελληνική κρίση δεν έχει κατορθώσει να ενεργοποιήσει ακόµη εκείνες τις πνευµατικές και πολιτικές δυνάµεις, οι οποίες θα µπορούσαν να ερµηνεύσουν µε νέο τρόπο τις χρόνιες αδυναµίες του ελληνικού κοινωνικού σχηµατισµού. Για παράδειγµα, καθηµερινά στη βάση µιας εργαλειακής αντίληψης της αντίθεσης κρατισµός - αντικρατισµός, γινόµαστε µάρτυρες είτε της ολικής απαξίωσης του δηµόσιου τοµέα και του κράτους είτε της άρνησης να αλλάξει οτιδήποτε στο ∆ηµόσιο.

Λιτότητα; Υπάρχει κι άλλος δρόµος - Η Ε.Ε. να αναπληρώσει τη χαµένη ρευστότητα

Του ΓΙΑΝΗ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ*

Η κρίση είναι ευρωπαϊκή και οι διµερείς δανειακές συµφωνίες της τρόικας µε τα χρεοκοπηµένα κράτη (π.χ. Ελλάδα και Ιρλανδία) αποτελούν µέρος και όχι λύση του προβλήµατος. Η άµµος που έχει µείνει στην κλεψύδρα της αντίστροφης µέτρησης για το ευρώ είναι λίγη, γι’ αυτό ήρθε η ώρα για µια διαφορετική, ορθολογική παρέµβαση εκ µέρους της Ε.Ε. που να αντιµετωπίζει άµεσα και τις δύο εν εξελίξει κρίσεις: (α)την κρίση χρέους των υπερχρεωµένων κρατών και (β) την κρίση των ευρωπαϊκών τραπεζών στις οποίες ανήκει το χρέος των υπερχρεωµένων κρατών και τις οποίες κρατά ζωντανές η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) µε πακτωλούς δηµοσίου χρήµατος.

Η φωνή της ηθικής συνείδησης

Από τον ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ

Leone Tolstoi
Τη νύχτα της 27ης Οκτωβρίου 1910, ο 82χρονος τότε Λέων Τολστόι πήρε την απόφαση της φυγής από το σπίτι του, από την οικογένειά του, από τον ίδιο τον προηγούμενο εαυτό του.
Το ολιγοήμερο ταξίδι του με το τρένο, σε αναζήτηση της αληθινής και αυθεντικής ζωής, θα το διακόψει ο θάνατος στις 7 Νοεμβρίου 1910. Σίγησε τότε μια φωνή που είχε κατορθώσει στον καιρό της να γίνει η φωνή της συνείδησης της ανθρωπότητας.

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Βεβαιότητες στην εποχή της αμφιβολίας

Του Γιώργου Παγουλάτου*

Η ελληνική δημοσιονομική εξυγίανση είναι προϋπόθεση αναπτυξιακής εκκίνησης, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για ολόκληρη την ευρωπαϊκή οικονομία 

Ίσως το πιο διαπεραστικό στοιχείο της ελληνικής κρίσης και της τιτάνιας προσαρμογής είναι ότι συντελείται σε ένα περιβάλλον οξείας αβεβαιότητας. Αβεβαιότητα για τη διεθνή και ευρωπαϊκή οικονομία: Θα ξεκινήσει η ανάπτυξη ή θα βουλιάξει στη στασιμότητα; Αβεβαιότητα για την έκβαση της ελληνικής προσπάθειας: Θα κρατήσει η κυβέρνηση μέχρι τέλους; Θα ανακάμψει η οικονομία το 2012; Θα αντέξει η κοινωνία;

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Φερνάντο Σαβατέρ: "Ο εθνικισμός αποβλακώνει"

Συνέντευξη στην Τάνια Μποζανίνου

Ο μεγαλύτερος εν ζωή φιλόσοφος της Ισπανίας δηλώνει 
 πολέμιος των απαγορεύσεων, ιδίως όσων γίνονται για το καλό μας
Φερνάντο Σαβατέρ
ΤΟΝ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝ «Ζαν-Πολ Σαρτρ της Ισπανίας» και τον παρομοιάζουν με τον συγγραφέα Σάλμαν Ρούσντι. Για το πρώτο «ευθύνεται» το ότι θεωρείται ο μεγαλύτερος εν ζωή φιλόσοφος της Ισπανίας- αν και ο ίδιος προτιμά τον τίτλο του καθηγητή πανεπιστημίου-, ενώ για το δεύτερο ευθύνεται η ΕΤΑ. Βάσκος την καταγωγή, ο Φερνάντο Σαβατέρ είναι σταρ των μέσων ενημέρωσης και ορκισμένος πολέμιος όλων των εθνικισμών, μαζί και του βασκικού.

Η πολιτική διαχειρίζεται κρίσεις

Του Νίκου Μαρατζίδη*

Ο βάσκος διανοούμενος και καθηγητής Φιλοσοφίας, Φερνάντο Σαβατέρ, απευθύνεται στο νεανικό κοινό για να υπερασπιστεί, χωρίς διδακτισμό, τη φιλελεύθερη δημοκρατία που απειλείται από τις ακρότητες των νέων ολοκληρωτισμών.
Ίσως επειδή δεν τα πολυκαταφέρνω με τις πολύπλοκες, βαθυστόχαστες αναλύσεις και προτιμώ τις ξεκάθαρες διατυπώσεις, θαυμάζω τους ανθρώπους που μπορούν να γράφουν με τρόπο απλό για σύνθετες έννοιες και να κάνουν χιούμορ με σοβαρά θέματα χωρίς να εκχυδαΐζουν τη σκέψη τους.

Πότε θα βγούμε από την κρίση; - Χρειαζόμαστε μια βίαιη προσαρμογή

Του Νίκου Γ. Χαριτάκη*

Σε ένα πρόσφατο βιβλίο του για τη σημασία της «διαφορετικότητας» στις επιχειρήσεις, στα σχολεία και στις κοινωνίες, ο καθηγητής Scott Ρage αναλύει το πλήθος των πλεονεκτημάτων που δημιουργεί η διαφορετικότητα στα οργανωμένα σύνολα. Αναλύει πώς η ιδέα για τον εαυτό μας προσδιορίζεται σε σχέση με τους τρίτους, με αποτέλεσμα η ενσυνείδητη διαφορετικότητα να συμβάλει κυρίως στην κοινωνική ανάπτυξη. Ομάδες, επιχειρηματολογεί, που αναδεικνύουν διαφορετικότητα και προοπτική στα μέλη τους, συστηματικά ξεπερνούν σε αποτέλεσμα ακόμη και ομοιογενείς ομάδες ειδικών.

Πότε θα βγούμε από την κρίση; - Με τα μέτρα του ΔΝΤ δεν υπάρχει διέξοδος

Του Ευκλείδη Τσακαλώτου*

Μια οικονομετρική έρευνα πρόσφατα έδειξε ότι μια περιοριστική δημοσιονομική πολιτική μπορεί εν δυνάμει να ενισχύσει τους ρυθμούς ανάπτυξης. Αποτέλεσμα που, βεβαίως, άρεσε στους υπεύθυνους οικονομικής πολιτικής στην Κομισιόν και στη χώρα μας. Το επιχείρημα κάτω από τη στατιστική ανάλυση είναι ότι ένα συμμάζεμα των δημοσιονομικών του κράτους ενισχύει την αισιοδοξία των επενδυτών και οδηγεί σε χαμηλότερα επιτόκια και άρα σε αυξημένη επενδυτική δραστηριότητα. Είναι το ίδιο επιχείρημα που αντιμετώπιζε ο Κέινς καθ΄ όλη τη δεκαετία του ΄30.

Πότε θα βγούμε από την κρίση; - Σενάρια ελπίδας, καταστροφής ή σωτηρίας

Του Γιάννη Στουρνάρα*

Ουδείς μπορεί να είναι απόλυτα βέβαιος σήμερα για το πότε θα βγει η ελληνική οικονομία από την κρίση. Αυτό που μπορεί να γίνει είναι να μιλήσουμε για τρία σενάρια και προϋποθέσεις. 
1. Το «σενάριο της ελπίδας» προβλέπει ότι η Ελλάδα θα ακολουθήσει, σε γενικές γραμμές, το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής του μνημονίου και θα εφαρμόσει παράλληλα πολιτικές που διευκολύνουν την οικονομική ανάπτυξη (και, συνακολούθως, και τη δημοσιονομική προσαρμογή).

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Οταν κυβερνούν οι αντιεξουσιαστές φιλόσοφοι…

Του Χαρίδημου Κ. Τσούκα*

Το ερώτημα είναι παμπάλαιο: ποιος πρέπει να κυβερνά; Η απάντηση του Πλάτωνος είναι γνωστή: οι φιλόσοφοι-βασιλιάδες. Οι λαοί θα ευτυχήσουν όταν βασιλεύουν οι φιλόσοφοι και οι βασιλιάδες φιλοσοφήσουν. Ο φιλόσοφος μοιάζει με τον κυβερνήτη ενός πλοίου. Οι ναύτες είναι αμαθείς και καβγατζήδες, δεν ξέρουν την τέχνη της ναυσιπλοΐας. Μόνο ο φιλόσοφος γνωρίζει, λέει ο Πλάτων: τους ανέμους, τον ουρανό, τα αστέρια και μπορεί, κατά συνέπεια, να διευθύνει το πλοίο.

Αλληλεγγύη εναντίον εγωισμού

ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ

Alain Caille
Ο Αλέν Καγέ είναι καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Ναντέρ και έχει δημιουργήσει το «Αντιωφελιμιστικό Κίνημα στις Κοινωνικές Επιστήμες» (Mauss), εμπνεόμενος από τις ιδέες του Γάλλου ανθρωπολόγου Μαρσέλ Μος (1872-1950). 
Ο Καγέ αμφισβητεί την κυρίαρχη οικονομική σκέψη, σύμφωνα με την οποία τα άτομα υποκινούνται μόνον από το εγωιστικό τους συμφέρον.

Η ανανέωση της αλληλεγγύης

ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ

Alain Caille
Η ΑΚΟΛΟΥΘΗ συνέντευξη του Γάλλου κοινωνιολόγου Αλέν Καγέ δημοσιεύτηκε στο εβδομαδιαίο περιοδικό «La vie».

Η εκρηκτική αύξηση στα προσεχή χρόνια του αριθμού των ευάλωτων προσώπων, που εξαρτώνται από τη βοήθεια των άλλων, θα τροποποιήσει τις κοινωνικές μας σχέσεις; 
Ναι, υποχρεωτικά. Όλα όσα τροφοδοτούσαν ένα συναίσθημα ασφάλειας στους ανθρώπους θρυμματίζονται επικίνδυνα όλο και περισσότερο.

ΝΟΑΜ ΤΣΟΜΣΚΙ: «Η Λιβύη είναι στα πρόθυρα φριχτής αιματοχυσίας»

Συνέντευξη στον Χρόνη Πολυχρονίου

Νόαμ Τσόμσκι
Εδώ και δεκαετίες από τους κορυφαίους αναλυτές του Μεσανατολικού, ο Νόαμ Τσόμσκι, κατά γενική ομολογία «ο μεγαλύτερος διανοούμενος εν ζωή στον κόσμο», έχει κυριολεκτικά βομβαρδιστεί αυτές τις μέρες από τα διεθνή ΜΜΕ για σχόλια και αναλύσεις γύρω από τις δραματικές και συγκλονιστικές εξεγέρσεις στη Μέση Ανατολή. Πάντως, για μας, βρήκε πάλι λίγο χρόνο να μας αφιερώσει (μάλλον πολύ χρόνο!) και οι απόψεις του, όπως πάντα, έχουν τρομερή σπουδαιότητα, αφού στηρίζονται μόνιμα σε ακλόνητες λογικές βάσεις, σε αναμφισβήτητα ιστορικά γεγονότα και σε αυστηρές, ενδελεχείς αναλύσεις.

Δημοκρατική διέξοδος στον αραβικό κόσμο

Του ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΜΑΡΑΒΕΓΙΑ*

Η σπίθα της κοινωνικής διαμαρτυρίας που άναψε η παγκόσμια διατροφική κρίση στις αραβικές χώρες φαίνεται να παίρνει διαστάσεις κοινωνικής επανάστασης με κυρίαρχο αίτημα τη δημοκρατική διακυβέρνηση και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Εθνικισμός και κοσμοπολιτισμός

Του Νίκου Μουζέλη*

Με την ένταση της οικονομικής κρίσης αναπτύσσεται ραγδαία ένας ακραίος, αμυντικός εθνικισμός και στον δημόσιο χώρο και σε αυτόν της πολιτικής πρακτικής. Λόγω αυτού αξίζει τον κόπο να εξετάσει κανείς τις αλληλοσυνδεόμενες έννοιες του εθνικισμού, του πατριωτισμού και του κοσμοπολιτισμού- έννοιες που παίζουν κεντρικό ρόλο στις διαμάχες περί έθνους και εθνικής ταυτότητας.

Πολιτισμός και κρίση, υπάρχει διέξοδος;

Του Νίκου Θέμελη*

Στη δύσκολη συγκυρία που βιώνουμε η προσφυγή στα αγαθά του πολιτισμού είναι για πολλούς ανάγκη αναζήτησης αντίβαρων στη σφαίρα της γνώσης, της νόησης, της δημιουργίας και της ευαισθησίας. Πέρα από την εξατομικευμένη απόλαυσή τους, προσφέρεται μέσω αυτών η αποκατάσταση μιας επικοινωνίας, η αίσθηση ότι ανήκουμε σε μια ευρύτερη συλλογικότητα.

Η ανθρωπότητα υπό ομηρία

Από τον ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ

Το ακόλουθο άρθρο του Ισπανού φιλοσόφου Σαντιάγο Άλμπα Ρίκο 
δημοσιεύτηκε στο ιταλικό περιοδικό «Proteo»

Santiago Alba Rico
Την ίδια μέρα που ο FAO (Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ) μας πληροφορεί ότι η πείνα πλήττει σήμερα σχεδόν ένα δισεκατομμύριο ανθρώπινες υπάρξεις και εκτιμά ότι η αναγκαία βοήθεια για να σωθούν οι ζωές τους είναι 30 δισεκατομμύρια δολάρια, η συντονισμένη δράση έξι κεντρικών τραπεζών (ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Ενωση, Ιαπωνία, Καναδάς, Αγγλία και Ελβετία) ρίχνει 180 δισεκατομμύρια δολάρια στις χρηματοπιστωτικές αγορές, για να σώσει τις ιδιωτικές τράπεζες.

Νασίμ Νίκολας Ταλέμπ - Ο μεγάλος αιρετικός

Συνέντευξη στον Αργύρη Παπαστάθη

Nassim Nicholas Taleb
Ο Νασίμ Νίκολας Ταλέμπ δεν είναι εύκολος άνθρωπος. Βρίζει. Εκνευρίζεται. Επιτίθεται. Απεχθάνεται τους οικονομολόγους, μιλά απαξιωτικά για τη μεσαία τάξη και θεωρεί τον Μπαράκ Ομπάμα μια «απάτη». Ο Νασίμ Νίκολας Ταλέμπ, ο ελληνορθόδοξος Νεοϋορκέζος από τον Λίβανο, είναι ένας από τους σημαντικότερους διανοητές του καιρού μας. Κατάγεται από τον Λίβανο, είναι ελληνορθόδοξος και ζει στη Νέα Υόρκη.

Η «λιτότητα» που πραγματικά μας χρειάζεται

Του LAURENT CORDONNIER *

Αύξηση φορολογίας στα υψηλά εισοδήματα

Τελικά, δύο χρόνια μετά τη χρεοκοπία της τράπεζας Lehman Brothers, η χρηματοοικονομική κρίση οδηγεί στη λιτότητα τους πληθυσμούς της Γηραιάς Ηπείρου, που καλούνται να θυσιαστούν για να εξιλεωθούν για σφάλματα που δεν διέπραξαν αυτοί.

Κινδυνεύει η δημοκρατία στην Ευρώπη

Συνέντευξη του Μπερνάρ-Ανρί Λεβί

Μπερνάρ - Ανρί Λεβί
ΓΙΑ ΤΟΝ Μπερνάρ-Ανρί Λεβί το χρέος ενός φιλοσόφου είναι να παρεμβαίνει στα ζητήματα που απασχολούν τον σύγχρονο κόσμο.
Ο κορυφαίος Γάλλος στοχαστής ανταποκρίνεται άριστα σε αυτή την αποστολή καθώς μιλάει,μεταξύ άλλων,στο «Βήμα» για την «ανησυχητικά έντονη αντιδημοτικότητα» του Νικολά Σαρκοζί, για την εμπιστοσύνη που του εμπνέει ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα και πρωτίστως για το μεγάλο δίλημμα της Ευρώπης στον 21ο αιώνα:ή να εκδημοκρατιστεί ή να πεθάνει.

Δεν αρκεί η ευταξία...

Του Παναγιώτη Παναγιώτου

Ο κίνδυνος μιας βαθιάς πολυετούς οικονομικής ύφεσης είναι ορατός διά «γυμνού οφθαλμού». Από την άλλη, είναι σαφώς υποχρεωτικό να ακολουθήσουμε ένα αξιόπιστο πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης και διαρθρωτικών αλλαγών. Είναι όμως επίσης «ηλίου φαεινότερον» ότι δεν αρκεί αυτό για να «πέσουν τα επιτόκια», να δανειστούμε «λογικά» από τις αγορές και να μπούμε στον «ενάρετο κύκλο» της ανάπτυξης.

Ο φανατικός εθνικισμός στην ανατολική Ευρώπη

Του MICHAEL MINKENBERG*

Στην ανατολική Ευρώπη, οι σχηματισμοί της ριζοσπαστικής δεξιάς μάχονται τόσο κατά της νέας φιλελεύθερης τάξης πραγμάτων όσο και κατά του κρατικού σοσιαλισμού που είχε προηγηθεί. Η ύπαρξή τους αυτή καθεαυτή δεν προκαλεί την παραμικρή έκπληξη, μάλιστα ορισμένοι ειδικοί τη θεωρούν «φυσική παθολογία», η οποία παρουσιάζεται σε όλες τις κοινωνίες που εκσυγχρονίζονται με γρήγορους ρυθμούς.

Χωρίς κοινή θέληση η ηγεσία της ΕΕ

Του Κώστα Σημίτη*

Οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Δεκεμβρίου έγιναν δεκτές σε ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινής γνώμης με απογοήτευση. Οι αναμονές για ρυθμίσεις που θα έλυναν τα προβλήματα «των αδύναμων χωρών του Νότου» δεν δικαιώθηκαν. «Οι χώρες του Βορρά πήραν ακριβώς αυτό που ήθελαν» σχολίασαν οι εφημερίδες. Ήταν όμως οι αναμονές δικαιολογημένες; Ή αποτελούσαν ευχές που παράβλεπαν την πραγματικότητα;

Η κληρονοµιά του άγριου Δεκέµβρη - Κίνηµα νέας κοπής

Του Κώστα Κορνέτη*

Τι ήταν τελικά ο Δεκέµβρης του 2008; Ήταν ένα ξέσπασµα αυθόρµητης αγανάκτησης σχετιζόµενης µε συγκεκριµένες δοµικές παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας που πυροδότησε η δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, δρώντας ως «κρίσιµη στιγµή» για µια ολόκληρη γενιά. Ένα κοινωνικό κίνηµα «νέας κοπής», χωρίς οργανική σχέση µε οργανωµένους πολιτικούς φορείς µε παραδοσιακή έφεση στη διαµαρτυρία.

Η κληρονοµιά του άγριου Δεκέµβρη - Πολιτιστικός µηδενισµός

Του Ηλία Κανέλλη

Στις 6 Δεκεµβρίου 2008, ο ειδικός φρουρός εν υπηρεσία Επαµεινώνδας Κορκονέας πυροβολεί και σκοτώνει (µε άµεσο δόλο, κατά τη δικαστική ετυµηγορία) τον νεαρό Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. 
Λίγη ώρα µετά, οι εκδηλώσεις διαµαρτυρίας παίρνουν βίαιο χαρακτήρα.  
Δηµιουργείται ένα κίνηµα αγανάκτησης µε ιδεολογικό όπλο την πολιτική βία και στόχους αδιευκρίνιστους.

Η κληρονοµιά του άγριου Δεκέµβρη - Αγανάκτηση παντός καιρού

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου*

Τι έχει αποµείνει δύο χρόνια έπειτα από τα γεγονότα του ∆εκεµβρίου 2008;Σίγουρα και εν πρώτοις η τραυµατική ανάµνηση µιας κυβερνητικής και κρατικής παραλυσίας η οποία άφησε την Αθήνα απροστάτευτη στο έλεος του νεφελώµατος της βίας που προκάλεσε η δολοφονία ενός δεκαεφτάχρονου παιδιού από έναν αστυνοµικό. Τις ηµέρες εκείνες η κυβέρνηση Καραµανλή έχασε και τα τελευταία ίχνη εµπιστοσύνης που της είχαν αποµείνει. Γκρεµίστηκε ύστερα από µερικούς µήνες αφήνοντας πίσω της το οικονοµικό ερείπιο που καταρρέει ώρα πάνω στα κεφάλια µας.

Η κληρονοµιά του άγριου Δεκέµβρη - Η βία δεν είναι αξία

Του Περικλή Σ. Βαλλιάνου*

Η βία, έλεγε ο Ρουσσώ, δεν θεµελιώνει δίκαιο. Η βία δεν είναι αξία. Ακόµα και για όσους την θεωρούσαν συστατικό της πολιτικής, όπως ο Χοµπς και ο Μακιαβέλι, ήταν µέσο έσχατης αναφοράς υποταγµένο σε έναν ηθικό στόχο, στη νοµιµότητα και στο συλλογικό συµφέρον.
Και για µια τέτοια απόφαση δεν αρκεί ο συναισθηµατικός ερεθισµός κάποιων.