...

...

Κυριακή 13 Απριλίου 2014

Τι πρέπει να μάθει η Ευρώπη από την Ουκρανία

Του Σλάβοι Ζίζεκ

Οι διαδηλώσεις που ανέτρεψαν τον Γιανουκόβιτς και τη συμμορία του, πυροδοτήθηκαν από την απόφαση της κυβέρνησης να δώσει προτεραιότητα στις καλές σχέσεις με τη Ρωσία και όχι στην ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όπως ήταν αναμενόμενο, πολλοί αριστεροί αντέδρασαν στην είδηση των μαζικών εξεγέρσεων με τη γνωστή ρατσιστική συνήθεια που έχουν να πατρονάρουν τους «φτωχούς» Ουκρανούς: πόσο γελασμένοι είναι να εξιδανικεύουν ακόμα την Ευρώπη, να μη μπορούν να δουν ότι βρίσκεται σε παρακμή και ότι η ένταξη στην Ένωση απλώς θα μετατρέψει την Ουκρανία σε οικονομική αποικία της Δυτικής Ευρώπης, που αργά ή γρήγορα θα εξωθηθεί στη θέση της Ελλάδας.

Στην καρδιά του σκότους

Του Στρατή Μπουρνάζου

Η διάθεσή μου είναι να γράψω ΦΡΙΚΗ ΦΡΙΚΗ ΦΡΙΚΗ με μεγάλα μαύρα γράμματα και να γεμίσω τη σελίδα, νιώθω όμως ότι αυτό δεν φτάνει. Κι ότι αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να σκεφτούμε, να κάνουμε την οργή και τη θλίψη σκέψη και πράξη.
Δυο βδομάδες μετά, το θέμα της πρώτης μας σελίδας είναι ο βασανισμός και η δολοφονία του Ίλια Καρέλι. Η άγρια δολοφονία και ο άγριος βασανισμός του. Τα όσα μεσολάβησαν (το τέταρτο μνημόνιο που το είπανε πολυνομοσχέδιο, το γάλα που το είπανε «φρέσκο», το «επεισόδιο Μπαλτάκου», η έξοδος στις αγορές), εκτός του ότι δεν είναι διόλου άσχετα με το θέμα μας, δεν μπορούν και δεν πρέπει να μας κάνουν να ξεχάσουμε ένα από τα μεγαλύτερα στίγματα για το ελληνικό κράτος της μεταπολίτευσης. Κι ένα τέτοιο στίγμα, δεν ξεθωριάζει — κι ας βρέθηκε εκτός της πρώτης γραμμής της επικαιρότητας. Αντίθετα, όσο σπρώχνεται στα «ψιλά» των εφημερίδων και της μνήμης μας τόσο το στίγμα γίνεται πιο ανεξίτηλα ντροπιαστικό γίνεται.

Τι συμβαίνει στην ελληνική Δεξιά;

Του Χριστόφορου Βερναρδάκη*

Οι εκλογές του 2012 έφεραν στην επιφάνεια τη βαθιά κρίση της ελληνικής δεξιάς (και ευρύτερα της κεντροδεξιάς), έκφραση της οποίας αποτέλεσε η πληθώρα των κομμάτων που εκτέθηκαν στις εκλογές (ΝΔ, ΑΝΕΛ, ΛΑΟΣ, ΔΡΑΣΗ, Δημοκρατική Συμμαχία, ΧΑ, Δημιουργία Ξανά). Η πρωτοφανής αυτή έκρηξη της κρίσης είχε ως αφορμή το Μνημόνιο και τις πολιτικές  βαθύτατης αναδιάρθρωσης που υλοποιούσε, θεμελιωνόταν ωστόσο στις έντονες  ιδεολογικές αποκλίσεις που ξεσπούσαν μέσα στο περιβάλλον της τεράστιας κοινωνικής κρίσης. 

Τοπική κοινωνική Κεντρο-αριστερά

Του Αλέξη Καλοκαιρινού*

Όταν πριν από λίγες ημέρες ξεκίνησε η ονοματολογία των υποψηφίων στους κεντρικούς δήμους, η πρώτη αντίδραση των περισσότερων πολιτικών αναλυτών ήταν να ανιχνεύσουν τις προθέσεις των κομμάτων και να επικεντρώσουν τη συζήτηση σε εικασίες για την επικράτηση μεταξύ κομματικών υποψηφίων. Βγήκαν, όμως, οι πρώτες δημοσκοπήσεις στην Αθήνα που έδειχναν προβάδισμα του σημερινού δημάρχου και η συζήτηση μετατοπίστηκε: ποιος θα κερδίσει τον Καμίνη; Το πιθανότερο είναι ότι οι δύο συντελεστές του «μικρού δικομματισμού», ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα έχουν την ευχαρίστηση να μονομαχήσουν στους μεγαλύτερους δήμους της χώρας. Στη Θεσσαλονίκη, ακόμη περισσότερο, η επιστράτευση κομματικού υποψηφίου απέναντι στον Γιάννη Μπουτάρη αντιμετωπίστηκε από τους (μη) ενδιαφερόμενους ως αγγαρεία. Το ευρύτερο τοπικό σύστημα της ΝΔ διαταράχθηκε και το κόμμα βρέθηκε με περισσότερα προβλήματα από όσα επιχείρησε να λύσει.

Το τέλος του πολιτικαντισμού

Του Χαρίδημου Κ. Τσούκα*


Η πρόσφατη συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές αντιμετωπίστηκε από τα κόμματα με ξύλινη γλώσσα, ως συνήθως. Οι μεν επιδίδονται στη σωτηριολογία, οι δε στην καταστροφολογία. Το πολιτικό παιχνίδι στη χρεοκοπημένη Ελλάδα εξακολουθεί να διεξάγεται με όρους μικρονοϊκής πόλωσης, εκνευριστικής στενομυαλιάς, και τοξικού λόγου. Για τον σκεπτόμενο πολίτη, όμως, είναι χρήσιμο να βλέπει τη μεγάλη εικόνα που οι κομματικοί μηχανισμοί αποκρύπτουν.

Τα ανοιχτά ερωτήματα της Σοσιαλδημοκρατίας

Του Νικόλα Σεβαστάκη*


Στους κλονισμούς που έφερε η κρίση στο πολιτικό σύστημα και στην κοινωνία, ειπώθηκε συχνά ότι η Κεντροαριστερά δεν έχει πλέον νόημα. Όταν μεγάλο μέρος της μεσαίας τάξης χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του και τα προγράμματα αναμορφωτικής λιτότητας σφραγίζονται από μια πειθαρχική νεοφιλελεύθερη λογική, η πραγματικότητα γίνεται, «αντικειμενικά», διχοτομική. Έτσι άλλωστε και η καταβύθιση του ΠαΣοΚ ερμηνεύθηκε ως απόδειξη της καθολικής (αν όχι οριστικής) χρεοκοπίας κάθε εκδοχής Σοσιαλδημοκρατίας.

Το ευρωπαϊκό πρόβλημα της Αριστεράς

Του Αντώνη Λιάκου*

Ο ευρωπαϊσμός χρησιμοποιείται όπως η εθνικοφροσύνη στη δεκαετία του '50. Τότε οι αντεθνικός σκεπτόμενοι, τώρα οι αντιευρωπαϊστές. Συνάδει, όμως, με ευρωπαϊκά ήθη ο έλεγχος των θρησκευτικών πεποιθήσεων του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Κι αν ήταν Εβραίος; Το καπέλο του ευρωπαϊσμού κρύβει περίεργα μυτερά αφτάκια...

Το πρόβλημα με την Αριστερά δεν είναι η ευρωπαϊκότητά της, αλλά ότι περιορίζεται σχεδόν μόνο στην Ευρώπη. Ένας Κινέζος ιστορικός μου έλεγε ότι η δημοκρατία είναι μια εκκεντρικότητα των μικρών εθνών της Ευρώπης. Αυτής της εκκεντρικότητας είναι γόνος η Αριστερά. Των μικρών πολιτειών που οι κακομαθημένοι και ξεροκέφαλοι πολίτες τους εννοούν να έχουν λόγο σε όσα συμβαίνουν και τους αφορούν. Αυτή δηλαδή η ιστορική διαμόρφωση που γέννησε την ευρωπαϊκή πολιτειότητα γέννησε και την Αριστερά.

Σωφρονισμός

Της Κέζα Λώρη


Σε κάποιες φυλακές της Γαλλίας υπάρχουν διαμερίσματα για να συναντιούνται οι οικογένειες των κρατουμένων σε ανθρώπινες συνθήκες ενώ σε σωφρονιστικό ίδρυμα στο Εδιμβούργο λειτουργεί  αξιόλογη βιβλιοθήκη.  Σε αυτές οι χώρες η λέξη «σωφρονισμός» έχει κυριολεκτική σημασία, δηλαδή βελτιώνει τη διαγωγή των κρατουμένων. Στα καθ’ ημάς, όπως βεβαίως και σε όλο τον υποανάπτυκτο κόσμο, οι κρατούμενοι κάνουν μεταπτυχιακά στο έγκλημα, όπως για παράδειγμα οι αντιεξουσιαστές, που παρακολουθούν μαθήματα από τους ποινικούς.

Μια χώρα καθηλωμένη στον προηγούμενο αιώνα

Του Φώτη Γεωργελέ


Θα δυσκολευτούμε πολύ να βγούμε από το φαύλο κύκλο. Σε κάθε νέο επεισόδιο επιβεβαιώνεται η εκτίμηση ότι δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε την οικονομική κρίση, αν δεν αντιμετωπιστεί η κρίση του πολιτικού συστήματος. Συνεχίζει να λειτουργεί όπως ξέρει, όπως πάντα. Διπλά παιχνίδια, κρυμμένες επιδιώξεις, καιροσκοπισμός, κρυφές ατζέντες, όσμωση θεσμικού και ποινικού υπόκοσμου, μικροπολιτική, συντηρητισμός, εμπόριο πατρίδας, θρησκείας, επανάστασης. Ο Αντώνης και ο Τάκης, δαυλοί αναμμένοι στο βωμό της πατρίδας, η στολή και το ράσο πυλώνες του έθνους. Απέναντι ο Ερνέστο Τσε-Θανάσης. Πάνω απ’ όλους η Ραχήλ, δύο σε ένα, πατρίδες, κρεμάλες, δυνάμεις κατοχής, ψεκασμοί, επανάσταση στα κάγκελα της ΕΡΤ. Η απόλυτη σύνθεση, η Ελλάδα της ήττας, δεξιά και αριστερή μαζί, ανακατεμένη, ανυποψίαστη, με το θράσος της άγνοιας, αρνείται να αποχωρήσει. Βάζει τα πάντα, δεξιά και αριστερά σε ένα μπλέντερ, τα ανακατεύει και τα σερβίρει στις μεταμεσονύκτιες εκπομπές.

Ευρώπη, Ευρωπαϊκή Ενωση, ευρωπαϊκή πολιτική

Του Ναπολέων Μαραβέγια*

Ως Έλληνες και Ευρωπαίοι πολίτες τείνουμε συχνά να συγχέουμε τρεις στενά συνδεδεμένες, αλλά όχι ταυτόσημες πραγματικότητες: την Ευρώπη, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Ευρώπη είναι μια γεωγραφική περιοχή από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια Όρη, η οποία τους τελευταίους αιώνες υπήρξε το εργαστήρι που γέννησε ότι πιο ευγενές και μεγαλειώδες και ταυτόχρονα ότι πιο απεχθές και χαμερπές μπορούσε να δημιουργήσει η ανθρωπότητα. Από τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα μέχρι το φασισμό και τα βασανιστήρια. Από την ελευθερία και την αξιοπρέπεια μέχρι την αποικιοκρατία και τον εξανδραποδισμό. Μέσα στην Ευρώπη όλα αυτά συνυπάρχουν εν δυνάμει. Είναι ζήτημα ιστορικών συγκυριών και κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών η επικράτηση της φωτεινής ή της σκοτεινής πλευράς του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Πώς διαπλάθεται ο ανεύθυνος πολίτης (Η ανατομία μιας εκπομπής)

Του Κωνσταντίνου Σοφούλη*


Μαγνητοφώνησα και στη συνέχεια ανάλυσα λεπτό προς λεπτό μια τυπική εκπομπή που από τον τίτλο της ακόμη μυρίζει τον γνωστό λαϊκισμό των εμπορικών καναλιών, που θέλουν να διαπλάθουν ακροατήριο προς το συμφέρον τους. Μαγνητισμένο, δηλαδή, στην τηλεθέαση χωρίς κριτική ικανότητα. Αυτό μόνο τους ενδιαφέρει επειδή με την τηλεθέαση αποκτούν οικονομική ισχύ και πολιτική επιρροή που υπηρετεί τα φανερά και αφανή επιχειρηματικά συμφέροντά τους. Η ανάλυση φώτισε πλήρως το τοπίο κι εγώ επιβεβαίωσα ακόμη και τις πιο παράτολμες υποθέσεις εργασίας. Λυπήθηκα που δεν έχω την ευκαιρία να την έκανα μάθημα στους φοιτητές μου. Αισθάνομαι, ως εκ τούτου, την ανάγκη να μοιραστώ την εμπειρία και τις σκέψεις με συμπολίτες που φαίνεται ότι αγωνιούμε μαζί για το τι μέλει γενέσθαι στην Δημοκρατία μας. Η ανάλυση παρουσιάζεται συνοπτικά, όπως ταιριάζει στον χώρο αυτό.

Η Ευρώπη των πολιτών

Του Χρίστου Αλεξόπουλου*


Είναι γεγονός, ότι η οικονομική κρίση στην Ευρωζώνη έχει δρομολογήσει έντονες διεργασίες τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο για την πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο μέλλον. Στην περιφέρεια, όπου η κρίση πλήττει με ιδιαίτερη δριμύτητα τις κοινωνίες, ο διάλογος δεν χαρακτηρίζεται από την απαραίτητη ψυχραιμία και τον αναγκαίο ευρωπαϊκά προσανατολισμένο πολιτικό ορθολογισμό, ώστε να προωθείται η προοπτική της ενοποίησης. Στο κέντρο, όπου βρίσκονται χώρες με ιδιαίτερο πολιτικό και οικονομικό βάρος όπως η Γερμανία, ο διάλογος είτε εγκλωβίζεται στη λογική ενός ευρωπαϊκού μορφώματος, το οποίο υπηρετεί εθνικά συμφέροντα, είτε εκφράζει απόψεις στο επίπεδο της διανόησης, οι οποίες δεν εγγίζουν το πολιτικό κατεστημένο. Και ενώ η δυναμική της εξέλιξης τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε πλανητικό επίπεδο απαιτεί επιτάχυνση του ρυθμού λήψης αποφάσεων σε σχέση με την μετάβαση της Ευρώπης στο επόμενο στάδιο της ιστορικής της διαδρομής, το πολιτικό σύστημα κινείται πολύ αργά, σε βαθμό μάλιστα που θα μπορούσε να υποσκάψει την βιωσιμότητα του εγχειρήματος.

Η νομιμοποίηση του αυταρχισμού

Του Κώστα Μποτόπουλου*


Πρώτος ο Πούτιν με την πολύ έξω από τα όρια της δημοκρατίας επίδειξη διαρκούς πυγμής του. Ύστερα ο Ερντογάν του αίματος στην πλατεία Ταξίμ, των συνομιλιών που δεν αφήνουν περιθώριο αμφιβολίας για τη διαφθορά του ίδιου, της οικογένειας και της κλίκας του, της φίμωσης του Τύπου και του «κλεισίματος» των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Τώρα ο Ορμπάν, της κατάλυσης του κράτους δικαίου, της μετατροπής του Συντάγματος σε κομματικό νόμο και της ανάδειξης του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» σε πολιτική ιδεολογία. Ρωσία, Τουρκία, Ουγγαρία –εντός και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, με μόνο συνδετικό στοιχείο ότι η ανοιχτή αυθαιρεσία των ηγετών τους ανταμείβεται στις κάλπες: δημοφιλέστερος παρά ποτέ μετά από δύο δεκαετίες στην εξουσία ο Πούτιν, θριάμβευσε στις δημοτικές εκλογές κι ετοιμάζεται για την Προεδρία ο Ερντογάν, 45% στις βουλευτικές εκλογές της Κυριακής πήρε ο Ορμπάν.

Η ευθύνη του πολίτη

Του Βασίλη Δεληγκάρη*

Όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές τόσο το πολιτικό θερμόμετρο αναμένεται να ανεβαίνει, αφού η επιλογή της έντασης βολεύει συνήθως τα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία, έστω κι αν αυτές εδώ δεν είναι εθνικές εκλογές.

Το ζήτημα είναι οι αντιπαραθέσεις, καθ’ όλα θεμιτές και νόμιμες στις δημοκρατίες, εντός κάποιων ορίων φυσικά που δεν τηρούνται δυστυχώς εδώ σε εμάς, να προσβλέπουν στα συμφέροντα των πολιτών και όχι να υπηρετούν σχεδόν αποκλειστικά τους επικοινωνιακούς και τακτικούς σχεδιασμούς των κομμάτων. Δηλαδή να μην επικρατήσουν για μία ακόμη φορά λογικές που θα τραβήξουν τα πράγματα στα όριά τους, προκειμένου να υπάρξουν κομματικές επιτυχίες – σαν αυτές που κατέστρεψαν τη χώρα!

Η δημοκρατία και το τζαμί

Του Χάρη Γούλιου*


Όταν ήμουν πρωτοετής φοιτητής στη Νομική, είχα την τύχη να παρακολουθώ μαθήματα Συνταγματικού δικαίου από τον Αρ. Μάνεση. Ξεκινώντας τη διδασκαλία, την πρώτη κιόλας μέρα, μας είχε θέσει ένα ερώτημα: «Αν η κυβέρνηση κάνει  δημοψήφισμα επικαλούμενη έκτακτη κατάσταση, ζητώντας από το λαό να δεχτεί κατάργηση των ελευθεριών του για ένα διάστημα, ποιο ποσοστό θεωρείτε ότι χρειάζεται για να επικυρωθεί η απόφαση αυτή;». Ήταν βέβαια μια ερώτηση-παγίδα! Αρκετοί από τους πρωτοετείς είχαν πει ότι αρκεί ένα 50 συν ένα τοις εκατό, κάποιοι άλλοι σκέφτηκαν ότι, επειδή μιλάμε για στέρηση ελευθεριών, ίσως απαιτείται ειδική, μεγαλύτερη πλειοψηφία. Η απάντηση του Μάνεση ήταν βέβαια σαφέστατη. 

Στο μυαλό της Ραχήλ

Της Λίλας Σταμπούλογλου

Η «λεπίδα του Όκαμ» είναι μια επιστημονική αρχή, σύμφωνα με την οποία, απ' όλες τις θεωρίες που εξηγούν τα δεδομένα, προτιμάται η απλούστερη. Το μότο της συγκεκριμένης αρχής: κανείς δεν πρέπει να προβαίνει σε περισσότερες εικασίες απ' όσες είναι απαραίτητες. 

Για παράδειγμα, βλέπουμε ένα δέντρο πεσμένο μετά από θύελλα. Το πιο λογικό είναι να υποθέσουμε ότι η θύελλα έριξε το δέντρο. Είναι κάτι που δεν αντιτίθεται στην κριτική μας σκέψη, γιατί υπάρχουν ισχυροί λογικοί δεσμοί μεταξύ αυτού που ήδη γνωρίζουμε και αυτού που υποθέτουμε ότι έγινε. Θα μπορούσαμε να πούμε και ότι ένας γιγάντιος εξωγήινος έριξε το δέντρο. Το τελευταίο, ωστόσο, πάσχει λογικά και γι' αυτό δεν θα γίνει πιστευτό.

Οι μεταλλάξεις του φασισμού

Του Περικλή Κοροβέση

Αν κοιτάξουμε τον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης, όπως αυτός διαμορφώθηκε στις τελευταίες εθνικές εκλογές, θα εκπλαγούμε με την άνοδο των ποσοστών των ακροδεξιών κομμάτων. Να πάρουμε μια γεύση.

Το κόμμα του αρχιδολοφόνου Αντερς Μπρέιβικ, που σκότωσε εν ψυχρώ 69 εφήβους στο νησί Ουτόγια της Νορβηγίας και τραυμάτισε δεκάδες άλλους, στην κατασκήνωση της Νεολαίας των Σοσιαλδημοκρατών, στις εκλογές του 2013, πήρε 16,3% και μπήκε στην κυβέρνηση. Στην Ελβετία, η Ακροδεξιά έφτασε το 26,6% στις εκλογές του 2011. Στην Αυστρία, το ποσοστό τους ανέβηκε στο 26% oris εκλογές του 2013. Στη Γαλλία το ποσοστό τους είναι 13,6% στις εκλογές του 2012. Στην Ανατολική Ευρώπη τα πράγματα δεν πάνε καλύτερα. Στη Ρωσία έχουν 11,7%, στην Ουκρανία 10,5% και στην Ουγγαρία 16,7%.

Καλώς ήλθατε στην εποχή της αντίστασης

Του Κώστα Δουζίνα*

Τα 3 είδη αντιστεκόμενου ανθρώπου αντιδρούν στους κυρίαρχους τρόπους της καπιταλιστικής συγκρότησης του υποκειμένου: τον αναλώσιμο ημι-άνθρωπο («Υπατία»), τον βιοπολιτικά αποκλεισμένο άνθρωπο (Δεκεμβριανά του Γρηγορόπουλου) και τον δημοκρατικά στερημένο πολίτη (αγανακτισμένο του Συντάγματος).

Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

Ο φόβος φυλάει τα έρμα

Του Χρήστου Χωμενίδη

Γιατί ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος πρέπει να σταματήσουν να θριαμβολογούν και να αλληλοσυγχαίρονται για τα λαμπρά επιτεύγματά τους...

Η Ιστορία είναι μεγάλη δασκάλα. Λίγο προσεκτικά να την ακούς, βρίσκεις πυξίδα –να μην πω και gps- για το παρόν και για το μέλλον.  Λίγο συγκεντρωμένος να’σαι στα μαθήματά της.   
Μάθημα πρώτον: Καθ’όλη τη χαρισάμενη εποχή που αποκαλούμε Μεταπολίτευση, τα δύο κόμματα εξουσίας εφάρμοζαν την εξής τακτική: Όποτε αχνοφαίνονταν στον ορίζοντα εκλογές –συνήθως κάμποσους μήνες πριν από την επίσημη προκήρυξή τους- άρχιζαν να φλομώνουν τον κόσμο εάν μεν βρίσκονταν στην κυβέρνηση, στις παροχές. Εάν δε ήταν στην αντιπολίτευση, στις υποσχέσεις.

Το Top 5 της ευρωπαϊκής γεωργίας

Του Παύλου Γεωργιάδη

Η Κοινή Γεωργική Πολιτική απορροφά το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων των Ευρωπαίων φορολογουμένων, περίπου το 43% του κοινοτικού προϋπολογισμού. Αποτελεί μια δέσμη μέτρων που ελέγχουν τον τρόπο που παράγει η Ευρώπη, και εν τέλει τι τρόφιμα καταλήγουν στο πιάτο μας. Ενώ πρόκειται για ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, πoυ συνδέεται πρωτίστως με την υγεία των πολιτών και της υπαίθρου, τα κόμματα που σύντομα θα ζητήσουν την ψήφο μας για τις ευρωεκλογές, σωπαίνουν εκκωφαντικά. Θα προσπαθήσω εδώ να επιχειρήσω μια ανασκόπηση των προτεραιοτήτων της ελληνικής Προεδρίας για το θέμα της ευρωπαϊκής γεωργίας.

Τώρα που οι αποφάσεις για την μεταρρύθμιση της Κοινοτικής Γεωργικής Πολιτικής (ΚΓΠ) έχουν ληφθεί, φαίνεται ότι το 2014 θα είναι ένα έτος μετάβασης μέχρι την 1η Ιανουαρίου 2015 όπου και οι βασικοί κανόνες της, όπως το “πρασίνισμα”, θα τεθούν σε ισχύ. Πρόκειται για μια ήρεμη σχετικά περίοδο, μιας και η Ευρώπη προετοιμάζεται για τις εκλογές στο τέλος του Μαΐου. Η ατζέντα της Προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρώπης για την τρέχουσα περίοδο περιλαμβάνει τα εξής πέντε θέματα:

Μπαλτάκος ή Καμίνης;

Του Παύλου Τσίμα

Δεν ξέρω αν ο επιδέξιος κ. Μπαλτάκος ήταν αυτό που ο ίδιος εμφανίζει τον εαυτό του να είναι, κάτι δηλαδή σαν τον Ρίτσαρντ Μπάρτον στην ταινία «Ο κατάσκοπος που γύρισε απʼ το κρύο»: ένας σκοτεινός ήρωας που παριστάνει τον προδότη και περνά στις γραμμές του εχθρού για το καλό της πατρίδας - της παράταξης εν προκειμένω. Ή αν ήταν κάτι σαν τον Κιμ Φίλμπι, τον κατάσκοπο που είχε στʼ αλήθεια περάσει στον «εχθρό» και είχε ασπαστεί τις ιδέες του.

Δεν ξέρω αν όσα ανήκουστα εμφανίζεται να λέει στο ανατριχιαστικό βίντεο του Κασιδιάρη είναι μέρος του ρόλου, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, λόγια για να ξελογιάσει τον αντίπαλο και να κερδίσει την εμπιστοσύνη του. Ή αν ήταν λόγια δικά του, αυθεντικά, που τα προσφέρει στον συνομιλητή του για να τον βοηθήσει.

Ο Σαμαράς «δίνει» το Φαήλο και κερδίζει περαιτέρω ασυλία

Του Θέμη Τζήμα

Από την προηγούμενη εβδομάδα, οπότε και δημοσιοποιήθηκε το πιο σοκαριστικό πολιτικό ντοκουμέντο των τελευταίων δεκαετιών, το σύστημα εξουσίας «παίζει τα ρέστα του» προκειμένου διά του αποπροσανατολισμού και του εκφοβισμού να διατηρήσει την πολιτική –και όχι μόνο- ασυλία του πρωθυπουργού.

Πρώτα μας είπαν οι κυβερνητικοί βουλευτές- με βασιλικότερους του βασιλέως τους πέριξ του τρομοκρατημένου μήπως πέσει η κυβέρνηση,  Βενιζέλου-και οι μιντιακοί παπαγάλοι περίπου ότι ο Μπαλτάκος ήταν ένας αυτονομημένος, τεταρτοκλασάτος υπάλληλος, ίσως δε και ημίτρελος, που έλεγε ότι του κατέβαινε.

Φυλακές: Ούτε ασφάλεια, ούτε δικαιώματα

Της Κλειώς Παπαπαντολέων

Οι φυλακές, ο κατεξοχήν χώρος εγκλεισμού και τιμωρίας, εδώ και αρκετά χρόνια έχουν παγιώσει στην Ελλάδα χαρακτηριστικά τριτοκοσμικού κράτους ή χώρας σε εμπόλεμη κατάσταση. Οι εικόνες από το νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού Αγ. Παύλος όπου νομίζει κανείς ότι βλέπει σκηνές από προσφυγικό καταυλισμό είναι απολύτως αποκαλυπτικές.

Οι ελληνικές φυλακές εδώ και καιρό αποτελούν ένα ιδιότυπο πείραμα: αποτυπώνουν τη σταθερή και αμετακίνητη πρακτική της Πολιτείας να διατηρεί ένα χώρο πέρα και έξω από κάθε έννοια δικαιώματος και ανθρώπινης αξιοπρέπειας, και μάλιστα πεισματικά, παρά την κατακραυγή, παρά τα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που πληρώνει σε πρόστιμα από καταδίκες του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, παρά το γεγονός ότι η ύπαρξη τέτοιων φυλακών από μόνη της αναιρεί εν τοις πράγμασι τον χαρακτήρα του κράτους ως φιλελεύθερου κράτους δικαίου.

Τρίτη 8 Απριλίου 2014

Μη συζητάς με τα ποντίκια

Του Αλέξη Καλοκαιρινού*


«Μη μιλάς με χρυσαυγίτες». Αν αυτό είναι το ηθικό δίδαγμα από την κατάληξη των πρόσφατων «ιδιωτικών» συνομιλιών για το επιτελείο του Πρωθυπουργού, τότε οι άνθρωποι δεν μπήκαν στο νόημα. Το ζήτημα είναι να μην έχεις τίποτα να πεις με χρυσαυγίτες. Αν έχεις, αργά ή γρήγορα θα μιλήσεις μαζί τους.

Ο παρά φύσιν δικομματισμός

Του Γιώργου Σιακαντάρη*


Κανείς πλέον δεν μπορεί να αμφιβάλλει μετά και την «αποκάλυψη» Μπαλτάκου ότι όχι μόνο κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας που το λένε και πολιτικό-κομματικό σύστημα, αλλά ότι με τη συνέχιση αυτού του συστήματος, ακόμη και αν βγούμε στις αγορές, αυτή θα είναι μια όαση της φαντασίας στην έρημο.

Ένας θηλυκός Μπουτάρης

Του Niko Ago


Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τον προεκλογικό αγώνα υποψηφίων δημάρχων, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Ομολογουμένως, μερικοί προσφέρουν ξεχωριστό θέαμα. Παράδειγμα, ο Άρης Σπηλιωτόπουλος. Νέος άνθρωπος, έχει υπάρξει υπουργός και εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ, αλλά με πιο παλιές ιδέες και από την ηλικία της Ακρόπολης. Το twitter, κάθε φορά που γράφει κάτι, τον «αποθεώνει». Αντιθέτως, στη Θεσσαλονίκη, εκτός του Μπουτάρη, υπάρχει μια υποψήφια που αξίζει πραγματικά την προσοχή των ψηφοφόρων. Δεν ανήκει σε μεγάλο κόμμα, γι' αυτό και δεν έχει τύχει ως τώρα της προσοχής των ΜΜΕ. Ο λόγος για την Ελεάννα Ιωαννίδου. Μητέρα τεσσάρων παιδιών -τα δυο μικρότερα δίδυμα- διακεκριμένη νομικός, ακτιβίστρια με αξιοζήλευτη δράση, η προσωποποίηση του πολίτη της σύγχρονης κοινωνίας.

Το γάλα και το δάσος

Του Παύλου Γεωργιάδη

Συχνά δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε τη σημασία της παρασκευής τυριών και γαλακτοκομκών από ωμό γάλα, γάλα που δεν έχει υποστεί επεξεργασία με θέρμανση σε υψηλές θερμοκρασίες. Θα προσπαθήσω να την εξηγήσω με το παράδειγμα του δάσους…

Φανταστείτε ότι έχετε κληρονομήσει ή αγοράσει ένα μεγάλο, εύφορο, παρθένο δάσος. Και επειδή αγαπάτε τη φύση, αποφασίζετε να χτίσετε το σπίτι σας στη μέση του δάσους. Η βλάστηση δεν είναι πρόβλημα, αλλά πρέπει να σκεφτείτε προσεκτικά τη συμβίωση με τα άγρια ζώα που ζουν στην περιοχή.

Απαγορεύοντας τη Χρυσή Αυγή

Της Μαρίας Πετρίδη


Την πρώτη φορά που την κορόιδεψαν στο σχολείο δεν το είπε πουθενά. Ντράπηκε. Δεν το είπε ούτε την επόμενη. Δηλαδή κάτι ψέλλισε στη μάνα της, αλλά κι εκείνη δεν έδωσε και τόση σημασία. Και μια μέρα της πήραν τη τσάντα της και την πέταξαν σε ένα κάδο σκουπιδιών. Και μια άλλη της έσκισαν το βιβλίο της ιστορίας. Και μια άλλη της πέταξαν κουτάκια από αναψυκτικό. Την πέτυχαν στην πλάτη. Την πόνεσαν. Πάλι.

Ρομά στην Ευρώπη: Απαιτώντας δικαιοσύνη και προστασία


Στο περιθώριο
Τα ευρωπαϊκά κράτη αποτυγχάνουν να περιορίσουν και, σε ορισμένες περιπτώσεις, πυροδοτούν τις διακρίσεις, τον εκφοβισμό και τη βία κατά των Ρομά, δήλωσε η Διεθνής Αμνηστία στις 8 Απριλίου, Παγκόσμια Ημέρα Ρομά. «Τα τελευταία χρόνια έχει σημειωθεί σημαντική αύξηση της βίας κατά των Ρομά στην Ευρώπη. Η απόκριση σε αυτό το ανησυχητικό φαινόμενο είναι εξαιρετικά ανεπαρκής. Είναι απαράδεκτο το γεγονός ότι στη σημερινή Ευρώπη ορισμένες κοινότητες Ρομά ζουν υπό τη μόνιμη απειλή της βίας και των επιθέσεων τύπου πογκρόμ», δήλωσε ο John Dalhuisen, Διευθυντής του Προγράμματος της Διεθνούς Αμνηστίας για την Ευρώπη και την Κεντρική Ασία.

Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

Η δίψα για ρόλο...

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ

Οδηγούσα αργά και προσεκτικά, γιατί πλησίαζα σ’ ένα σχολικό συγκρότημα. Πίσω μου άλλο ένα αυτοκίνητο και δίπλα μου ένα ντελίβερι μπόι με το μηχανάκι του. Μπροστά μας, στη διάβαση πεζών, μια σχολική τροχονόμος με πορτοκαλί σιρίτια και υψωμένο το STOP μας έκανε νόημα να σταματήσουμε. Μόλις είχε σχολάσει το σχολείο και τα πρώτα πιτσιρίκια φάνηκαν στο βάθος. Ο ντελιβεράς κοίταξε τα παιδιά, υπολόγισε την απόσταση και κινήθηκε να φύγει, εξασφαλίζοντας ότι δεν θα δημιουργήσει πρόβλημα. Ποιος είδε την κυρία με το STOPκαι δεν τη φοβήθηκε! Αρχίζει να ουρλιάζει και να χειρονομεί, με ύφος λοχία του παλιού καιρού. «Μεγάλο πράγμα ο ρόλος», σκέφτηκα και αφέθηκα να παρατηρώ την κυρία που είχε αφοσιωθεί στο έργο της...

Η νέα φασιστική πρόκληση vs ενός φαύλου πολιτικού συστήματος!

Του Δημήτρη Μάρδα

Για τις κάθε μορφής υποκλοπές την ευθύνη φέρει η Δικαιοσύνη, ενώ για το σαθρό πολιτικό μας σύστημα την ευθύνη έχουμε εμείς! Αν δεν αντιμετωπιστούν από τη Δικαιοσύνη οι υποκλοπές, που ξεφουρνίζει εκτός του χώρου των δικαστηρίων κάθε «εθνοσωτήρας» αυτού του τόπου, τότε οι τελευταίες μπορεί να γίνουν οι κυρίαρχοι ρυθμιστές του πολιτικού μας συστήματος.

Από την άλλη, όταν οι υποκλοπές χρησιμοποιούνται από οργανώσεις τύπου «Χρυσής Αυγής» για να προκληθεί πολιτική κρίση, τότε εύλογα μπορεί να απειληθεί η Δημοκρατία!

Κυριακή 6 Απριλίου 2014

Ο ελέφαντας στο δωμάτιο και η (αυτό-) απαξίωση της δικαιοσύνης

Του Θέμη Τζήμα

Ο Μπαλτάκος είναι ακροδεξιός- όπως και ο πολιτικός του προϊστάμενος και επί 35ετία επιστήθιος φίλος του- «ο Αντώνης». Ο Μπαλτάκος είναι επίσης ένας από τους γεφυροποιούς του Σαμαρά προς τη Χρυσή Αυγή. Ο Μπαλτάκος από την παραίτησή του και δώθε αυτογελοιοποιείται προσπαθώντας να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα.

Αλλά… ο Μπαλτάκος στο βίντεο με τον Κασιδιάρη είναι υποκειμενικά απολύτως ειλικρινής όταν εξηγεί πώς ο Σαμαράς μετά τη μη προφυλάκιση των δύο βουλευτών της ΧΑ απαίτησε δια των δύο υπουργών του να προφυλακιστούν οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι, πατώντας στο γεγονός ότι οι συγκεκριμένοι δικαστικοί λειτουργοί που λάμβανα τις αποφάσεις είναι ελεγχόμενοι από το σύστημα «Μαξίμου» και από το παρακράτος, καθότι αποτελούν ρουσφέτια αυτού του συστήματος.

Ο Μπαλτάκος ως σύμπτωμα

Του Χρήστου Λάσκου


Μέσα σε όλα των ημερών ένα είναι το επιχείρημα που διακινεί η ΝΔ. Το θεωρεί, μάλιστα, εξαιρετικά ευφυές και κρουστικό. Το επιχείρημα, λοιπόν, λέει πως ο ΣΥΡΙΖΑ «αντικειμενικά» συντάσσεται με τη Χρυσή Αυγή στο μέτρο που, επιτιθέμενος σε Δένδια και Αθανασίου, αφήνει να εννοηθεί πως το μπουζούριασμα των ναζιστών είναι αποτέλεσμα κυβερνητικής συνομωσίας και παρεμβάσεων στη … δικαιοσύνη.

Τουρκία: η εκδίκηση της λαϊκής Δεξιάς

Της Ιλεάνας Μορώνη

Παρά το κύμα διαδηλώσεων στην Τουρκία μόλις πριν εννιά μήνες και, κυρίως, παρά τις πρόσφατες αποκαλύψεις σκανδάλων, το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΚΔΑ) κατάφερε να λάβει ένα εντυπωσιακό ποσοστό ψήφων στις τοπικές εκλογές της περασμένης Κυριακής.

Η εκλογική επιτυχία του ΚΔΑ, αν και δεν εκπλήσσει όσους παρακολουθούν την Τουρκία, απαιτεί μια ερμηνεία. Απαιτεί, κυρίως, να δούμε την τουρκική Δεξιά στην ιστορική της συνέχεια.

Κράτος και Χρυσή Αυγή: η τομή της 28ης Σεπτεμβρίου

Του Δημήτρη Ψαρρά

Δεν χρειάζεται να έχει δει κανείς πολλές εκπομπές «κρυφής κάμερας» για να αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει στο βίντεο της συνομιλίας Μπαλτάκου-Κασιδιάρη.
Τα πράγματα είναι εξαιρετικά σαφή. Ο ακραίος τρόπος που επιχειρεί ο κ. Μπαλτάκος να πείσει τον συνομιλητή του ότι πρωθυπουργός, υπουργοί και εισαγγελείς είναι από ηλίθιοι έως ενεργούμενα των «σιωνιστών» έχει μία και μόνο εξήγηση: ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή ο Μπαλτάκος διαβεβαίωνε τον Κασιδιάρη ότι η οργάνωσή του δεν κινδυνεύει από την κυβέρνηση και ότι εκείνος θα φροντίσει να διατηρηθεί η προστασία που απολάμβανε η Χρυσή Αυγή μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Οι εραστές του δήμου

Του Γιατρομανωλάκη Γιώργη*


Όταν o Περικλής στον Επιτάφιo (431/0 π.Χ.) προτρέπει τους Αθηναίους να αγαπήσουν την πόλη τους «με πάθος ερωτικό» (εραστάς γιγνομένους αυτής), μάλλον δεν φανταζόταν ότι στην Αθήνα του 2014 (αλλά και σε όλους τους δήμους της χώρας) θα είχαμε μια τόσο μεγάλη μάζωξη θερμών πολιτικών εραστών. Όμως, λίγα χρόνια αργότερα, ο διόλου ρομαντικός Αριστοφάνης παρουσιάζει στους Ιππείς του (424 π.Χ.) τον κεντρικό ήρωά του, τον Δήμο (προσωποποίηση του αθηναϊκού λαού), με τρόπο μάλλον σοκαριστικό. Στην πόρτα του Δήμου εμφανίζονται δύο άθλιοι δημαγωγοί, ο Παφλαγόνας και ο Αλλαντοπώλης, οι οποίοι ερίζουν για τον αγαπημένο τους (ερωμένος), όπως λένε, νοικοκύρη. «Γιατί φωνάζετε;» ερωτά ο Δήμος. «Εγώ», λέει ο Παφλαγόνας, «σε αγαπώ, είμαι ο εραστής σου». «Εγώ», λέει ο Αλλαντοπώλης, «είμαι ο αντεραστής. Χρόνια τώρα έχω πόθο για σένα. Αλλά με εμποδίζει ετούτος εδώ. Αλλά κι εσύ είσαι σαν τα αγοράκια που έχουν ερωμένους (τοις παισί τοις ερωμένοις). Δεν πας με τους καλούς, όπως είμαι εγώ, αλλά δίνεσαι στους λυχναράδες, τους τσαρουχάδες, τους τομαράδες και τους τσαγκάρηδες» (κατά τον Θ. Σταύρου).

Τα Κασιδιαράκια

Του Θανάση Καρτερού

Είναι δικαστικός λειτουργός, υποστηρίζει τον Παναθηναϊκό, το όνομά του είναι τρισύλλαβο και τελειώνει σε -άκος, όπως του Μπαλτάκου. Και ο Σαμαράς, ο οποίος συζητάει μαζί του τη δίωξη της Χρυσής Αυγής τον αποκαλεί Παναθηναϊκάκια.

Αυτά είπε όχι σε κάποιο στέκι της μαφίας, ή σε κάποιο ύποπτο μπαρ, αλλά στη  Βουλή των Ελλήνων, ο Ηλίας Κασιδιάρης -Ηλία τον αποκαλεί τρυφερά ο Βορίδης. Ο οποίος Κασιδιάρης κατηγόρησε τον Σαμαρά για εσχάτη προδοσία και  για κακούργημα κατάχρησης εξουσίας. Και άφησε να εννοηθεί ότι έχει στα χέρια του προϊόντα υποκλοπής που αποδεικνύουν όσα λέει.

Σάββατο 5 Απριλίου 2014

Μπαλάντα για παρεξηγημένους δημάρχους

Του Χριστόφορου Κάσδαγλη

Γύρω από την τοπική αυτοδιοίκηση υπάρχουν μια σειρά παρανοήσεις που επικεντρώνονται κατά κανόνα γύρω από το πρόσωπο του δημάρχου, αυτού του πολυτεχνίτη που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει.

Η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζω την ακριβή προέλευση της λαϊκής ρήσης «Τα παράπονά σου στο δήμαρχο». Θα μπορούσε κάλλιστα να αναφέρεται σε έναν άνθρωπο ο οποίος βρίσκεται στην καρδιά της τοπικής κοινωνίας, ο οποίος για όλους μεριμνά και για όλα φροντίζει και δεν θέλει να του ξεφεύγει τίποτα, ώστε να σπεύδει αμέσως και αυτοπροσώπως να διορθώνει τα κακώς κείμενα. Ένας λαϊκός ηγέτης, με άλλα λόγια, ένας τοπικός Ζορό.

Δραματικά επίκαιρη: Η απολογία του Νίκου Καζαντζάκη το 1925

Η απολογία του Νίκου Καζαντζάκη στην ανακριτική αρχή του Ηρακλείου, που δημοσιεύτηκε τη Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 1925, δεν αποτελεί μόνο ένα έξοχο πολιτικό κείμενο αλλά είναι και δραματικά επίκαιρη σήμερα, την εποχή της κρίσης. Μιας εποχής που η σύγχιση, οι πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις αλλά και αντιφάσεις στον πολιτικό λόγο κυριαρχούν.

Παρακάτω, παραθέτουμε ένα τμήμα της διάσημης "απολογίας του Καζαντζάκη"

Κ. Καστοριάδης: Φιλόσοφος της αυτονομίας και του φαντασιακού

Το έργο του «φιλοσόφου της αυτονομίας», Κορνήλιου Καστοριάδη, με το ασυνήθιστα πολύπλευρο εύρος του, τον καθιστά  έναν από τους μεγαλύτερους στοχαστές του 20ου αιώνα. Αντιπαρατιθέμενος στις κύριες σχολές σκέψης ανέδειξε τον παράγοντα του φαντασιακού στον πυρήνα της ανθρώπινης κοινωνίας.

Η πολιτική διάσταση του έργου του Κορνήλιου Καστοριάδη (1922-1997), αντιπαρατίθεται σε όλες τις υπάρχουσες αντιλήψεις, είτε πρόκειται για τον φιλελευθερισμό και την σοσιαλδημοκρατία είτε για τον κομμουνισμό και την παγκοσμιοποίηση.

Τα προβλήματα της Δημοκρατίας σήμερα

Του Κορνήλιου Καστοριάδη*


Θα ήθελα να σας μιλήσω για τα σημερινά προβλήματα της δημοκρατίας, λέω σημερινά προβλήματα της δημοκρατίας και όχι προβλήματα της σημερινής δημοκρατίας γιατί δημοκρατία σήμερα πραγματικά δεν υπάρχει πουθενά -υπάρχουν το πολύ φιλελεύθερες ολιγαρχίες σε ορισμένες χώρες, σχετικά προνομιούχες, προνομιούχες από πολλές απόψεις. Πρέπει να είμαστε τώρα πάνω από πέντε δισεκατομμύρια άνθρωποι πάνω στη γη, είναι ζήτημα αν υπάρχουν 500 ή 600 το πολύ 700 εκατομμύρια ανθρώπων που ζουν σε χώρες όπου η πείνα δεν είναι καθημερινό πρόβλημα, όπου η καταδίωξη, η φυλάκιση,η ανελευθερία δεν είναι η καθημερινή πραγματικότητα. Αλλά και σε αυτές τις οικονομικά αναπτυγμένες και πολιτικά ας πούμε φιλελεύθερες χώρες η κατάσταση ενώ φαίνεται περίπου βιώσιμη είναι στην πραγματικότητα απελπιστική. Είναι απελπιστική γιατί ο καθένας δυστυχώς δεν κοιτάει πιο μακριά από την μύτη του, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η ανθρωπότητα είναι τεράστια, είναι πρώτα-πρώτα το πρόβλημα που ανάφερα προηγουμένως ότι τα 6/7 εάν όχι τα 7/8 του κόσμου ζούνε σε ένα καθεστώς φτώχειας και τεράστιας καταπίεσης.

Μπροστά στην κατάρρευση: Ποια ενότητα, ποιων δυνάμεων

Του Θέμη Τζήμα


Λίγες φορές στο πρόσφατο παρελθόν είχαν χυθεί τόσοι τόνοι μελάνι ή καλύτερα είχαν ξοδευτεί τόσες ώρες μπροστά σε οθόνες υπολογιστών για το θέμα της ενότητας της αριστεράς στην Ελλάδα, όσο το τελευταίο διάστημα. Και ακόμα πιο λίγες ήταν οι περίοδοι κατά τις οποίες η σοσιαλιστική, κομμουνιστική, ανανεωτική ή σοσιαλδημοκρατική -έστω- αριστερά υπήρξε τόσο κατατετμημένη και πολιτικά- ιδεολογικά- κοινωνικά αδύναμη.

Ούτοι συνέχθειν αλλά συμφιλείν έφυν

Του Δήμου Χλωπτσιούδη

Παρά το όσα ακούγονται τόσες μέρες, από πολλούς δεν έχει γίνει κατανοητό σε βάθος το ζήτημα που άνοιξε η υπόθεση Μπαλτάκου. Όχι απλά γιατί ο Μπαλτάκος ως ακροδεξιό χέρι του πρωθυπουργού επανέφερε στο παιχνίδι τη νεοναζιστική οργάνωση, αλλά γιατί απέδειξε τις υπόγειες σχέσεις της Συγγρού και του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος με τη Χρυσή Αυγή.

«Αφιερωμένο εξαιρετικά»

Της Μαρίας Τριαντοπούλου

H NoViolet Bulawayo

H NoViolet Bulawayo είναι συγγραφέας από την Ζιμπάμπουε. Το βιβλίο της «Χρειαζόμαστε καινούργια Ονόματα» που κυκλοφόρησε το 2013 είχε προταθεί για το διακεκριμένο αγγλικό λογοτεχνικό βραβείο Booker. Το σχετικά σύντομο αυτό βιβλίο περιγράφει με μοναδικό τρόπο, με συναίσθημα, πολύ πόνο αλλά και χιούμορ, σε πρώτο πρόσωπο, την εμπειρία της μετανάστευσης και της προσφυγιάς. Όταν το διάβαζα το μυαλό μου, φυσικά, πήγαινε συνέχεια σε όλους εκείνους τους αλλοδαπούς πρόσφυγες και μετανάστες που ψάχνοντας μια καλύτερη ζωή ή έστω κάποια λιγοστή ελπίδα είτε πνίγηκαν στην Λαμπεντούζα, στο Φαρμακονήσι και αλλού, είτε ποδοπατήθηκαν από ρατσιστές και τραμπούκους του επίσημου κράτους αλλά και από φασιστικές οργανώσεις, απλούς «αγανακτισμένους» πολίτες ποτισμένους με μίσος και ξενοφοβία, απελάθηκαν, φυλακίστηκαν, κλείστηκαν σε στρατόπεδα, δολοφονήθηκαν στυγερά...

Κύριοι Σαμαρά - Βενιζέλο, ιδού ο Μπαλτάκος σας

Του Σ. Κούλογλου


Για την κυβέρνηση, το ηθικό και πολιτικό σκάνδαλο Μπαλτάκου είναι πολύ μεγάλο για να τελειώσει με την παραίτηση του γενικού της γραμματέα. Γιατί εδώ δεν πρόκειται απλώς για την βιντεοσκόπηση μιας αποκαλυπτικής συνομιλίας ανάμεσα σε ένα κυβερνητικό στέλεχος και το πρωτοπαλίκαρο της Χρυσής Αυγής. Από τον οδηγό-χιτλερικό Αη Βασίλη του Τραγάκη μέχρι την βιντεοκασέτα Κασιδιάρη, το μείζον θέμα είναι ότι οι νεοναζί έχουν διεισδύσει βαθιά μέσα στον κρατικό και τον κυβερνητικό μηχανισμό, από τον οποίο όχι μόνο αντλούν κρίσιμες πληροφορίες, σαν κι αυτές που μετέφερε ο Μπαλτάκος στον Κασιδιάρη, αλλά επηρεάζουν και την πολιτική της κυβέρνησης. Και αυτό συνιστά ένα τεράστιο πολιτικό σφάλμα των Σαμαρά- Βενιζέλου.

Ας σκεφτούμε λογικά

Της Αγγελική Κοσμοπούλου


Μου γεννούσε πάντοτε απορία το γεγονός πώς σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη, στις τοπικές εκλογές έβγαιναν ακριβή συμπεράσματα για τη δύναμη των κομμάτων. Απορία εύλογη με βάση την εμπειρία από τη χώρα μας, όπου δεν προέκυπταν σαφή συμπεράσματα για την ακριβή επίδοση των κομμάτων, αλλά απλώς ενδείξεις για την επιρροή τους. Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι στις ευρωπαϊκές χώρες τα κόμματα κατέρχονται στις δημοτικές εκλογές ως έχουν - με τα ονόματά τους, τα σύμβολά τους και τους υποψηφίους τους, οι οποίοι δεν είναι απλώς υποστηριζόμενοι, όπως στην Ελλάδα, αλλά είναι ευθέως οι υποψήφιοι των κομμάτων τους. Ωστόσο στην Ευρώπη, παρά την απευθείας συμμετοχή των κομμάτων στις δημοτικές εκλογές, οι ψηφοφόροι επιμένουν διαχρονικά να ψηφίζουν με τοπικά κριτήρια.

Κράτη υπό διάλυση στην Ευρώπη

Του Παναγιώτη Ιωακειμίδη


Η κακή αρχή έγινε με την Κριμαία. Αλλά το 2014 μπορεί να αποδειχθεί (και) έτος αποσύνθεσης ορισμένων ιστορικών εθνικών κρατών στην Ευρώπη: του Ηνωμένου Βασιλείου, της Ισπανίας κ.ά. Καθώς η ΕΕ επιδιώκει βαθύτερη ενοποίηση, η τάση της εθνοκρατικής/περιφερειακής αποσύνθεσης φαίνεται να εντείνεται. Αρκετά κράτη-μέλη αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της συρρίκνωσης, με περιφέρειες που θέλουν είτε να καταστούν πλήρως ανεξάρτητα κράτη είτε να αυτονομηθούν. 

Το φάντασμα του λαϊκισμού και του ευρωσκεπτικισμού πλανιέται στην Ευρώπη

Της Βασιλικής Σουλαδάκη

Στις επερχόμενες ευρωεκλογές ο φόβος επικράτησης λαϊκίστικων και ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων είναι μεγάλος, αφού μια ενδεχόμενη άνοδος τους είναι ικανή να μετατρέψει την Ευρώπη σε «θερμοκήπιο ευρωσκεπτικισμού».
Αρκετοί υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου της Ευρω-παϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο , αλλά και του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Mάρτιν Σουλτς, έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου υποστηρίζοντας πως οι λαϊκίστικες και ακροδεξιές ομάδες έχουν τη δύναμη να αποσταθεροποιήσουν την ομαλή πορεία της Ένωσης.

Από την Γενιά των 700 ευρώ στην Χαμένη Γενιά;

Του Πασχάλη Αγανίδη*

Αρκετά πριν την κρίση, μέσα από την διαδικτυακή κίνηση της Γενιάς των 700 ευρώ, μιλήσαμε για τις πιο δραματικές όψεις κοινωνικής και διαγενεακής αδικίας που αργά ή γρήγορα θα οδηγούσαν στην πιο προβλέψιμη(;) οικονομική κρίση.

Οι μεγάλες διαγενεακές αδικίες αποτυπώνονταν στα μεγάλα ελλείμματα ενός εξαντλημένου και χρεοκοπημένου συστήματος (χρέος, ασφαλιστικό, ανεργία νέων, περιβαλλοντική υποβάθμιση...) και βιώνονταν στους μπλοκαρισμένους θεσμούς της κοινωνικής κινητικότητας, στην αγορά εργασίας που παρέμενε επί χρόνια εχθρική στους νέους και στο εκπαιδευτικό σύστημα που δεν αποτελούσε πια διαβατήριο επαγγελματικής ανέλιξης.

Η διαλεκτική ως φονικό όπλο

Του Γιώργου Σιακαντάρη


Τα θέματα του Λεωνίδα Χατζηπροδρομίδη, δημοσιογράφου διαπιστευμένου επί πολλά χρόνια στο Βελιγράδι, του μόνου έλληνα ανταποκριτή που κάλυψε με αντικειμενικότητα τα γεγονότα της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, είναι αποτέλεσμα της εμπειρίας και της συσσωρευμένης γνώσης μιας ζωής. Θέματά του, ο κομμουνισμός και τα καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης, ο αυταρχισμός τους, ο δολοφονικός χαρακτήρας τους, οι φιλόσοφοι που διαφώνησαν, οι διώξεις που υπέστησαν όσοι διαφώνησαν – αλλά και οι σημερινοί «μεταμοντέρνοι» φιλόσοφοι που δεν διστάζουν, μεταξύ παραδοξολογημάτων και δογματισμού, να αποθεώνουν τον κομμουνιστικό αυταρχισμό.