...

...

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

Τα εθνικιστικά κινήματα της δεκαετίας του '70

Της Βασιλικής Μετατρούλου

Τη μεγάλη έρευνα του, με τίτλο «9+1 σκηνές από την ιστορία της ελληνικής ακροδεξιάς που ρίχνουν φως στην άγνωστη Χρυσή Αυγή», εξέδωσε σε βιβλίο αλλά και e_book, το ερευνητικό ιστολόγιο XYZ Contagion και η Βασιλική Μετατρούλου. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στον Παύλο Φύσσα και τον Σαχζάτ Λουκμάν.
Η έρευνα δημοσιεύτηκε διαδικτυακά τον Οκτώβριο του 2014, σαν ελάχιστος φόρος τιμής για τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και με στόχο να συμβάλλει στον αντιφασιστικό αγώνα. Η έρευνα στρέφεται γύρω από τις σχέσεις της Χρυσής Αυγής με το επίσημο κράτος, τη λειτουργία της ως «φασιστικό κρατικοπαρακράτος» και τις κρυφές χρηματοδοτήσεις με τις οποίες έχει ενισχυθεί.
Σκηνή Τρίτη: 23 προς 24 Ιουλίου 1974, ΕΑΤ-ΕΣΑ, Βρετανική Πρεσβεία, Αεροδρόμιο Ελληνικού


Την ημέρα που η Ελλάδα φαινόταν ότι θα μπορούσε να απαλλαχτεί οριστικά από το δικτατορικό καθεστώς, και ενώ ο κόσμος περιμένει την άφιξη του Καραμανλή, πανηγυρίζοντας την πτώση της χούντας, μια ομάδα νεαρών εθνικοσοσιαλιστών από την οργάνωση “Κόμμα 4ης Αυγούστου” (Κ4Α) του Κώστα Πλεύρη -η μοναδική οργάνωση/κόμμα που επιτρεπόταν η λειτουργίας της επί χούντας, όπως είπαμε-, οπλισμένοι με τα απαραίτητα σύνεργα “της δουλειάς” και με ένα σχεδιάγραμμα του οικήματος, αναρριχώνται στα κάγκελα της Πρεσβείας της Μεγάλης Βρετανίας, με σκοπό να την κάψουν. Τους αντιλαμβάνεται, όμως, μια αστυνομική περίπολος και τους συλλαμβάνει. Στη διαδρομή για το τμήμα, ένας από αυτούς ξεφορτώνεται το χαρτί με το σκαρίφημα, κι έτσι τελικά, και με δεδομένη τη φασαρία και τη “διασάλευση της τάξεως” εκείνης της βραδιάς, αφήνονται ελεύθεροι [30].
 
Τις ώρες εκείνες, ο μέντοράς τους και αρχηγός του Κ4Α Πλεύρης μεταφερόταν από το ΚΕΣΑ στου Παπάγου όπου βρισκόταν κρατούμενος, προς το ΕΑΤ/ΕΣΑ. Ο Πλεύρης, ιδιαίτερος και κουμπάρος του παλιού αξιωματικού του αποσπάσματος Βρεττάκου -ουσιαστικά ταγματασφαλήτη- Ιωάννη Λαδά [31], είχε δοθεί ψυχή τε και σώματι στην επιτυχία της “Επαναστάσεως” από διάφορα πόστα, -όπως και άλλα μέλη του Κ4Α-, αλλά κάποια στιγμή τον Μάιο του 1974 είχε βρεθεί σε δυσμένεια από τους ιωαννιδικούς. Δυστυχώς για τον Πλεύρη, ο Λαδάς δεν ήταν πλέον ισχυρός και δεν μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα για να προστατεύσει τον κουμπάρο του. Είχε προσπαθήσει, βέβαια, και είχε απευθυνθεί στον στρατηγό Γρηγόριο Μπονάνο, αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων μετά τη μεταβολή της 25ης Νοεμβρίου 1973 και την επικράτηση του Ιωαννίδη, και τον είχε παρακαλέσει να δεχτεί τον «ιδιώτην Πλεύρην», διότι «ήτο της απολύτου εμπιστοσύνης του». Ο Μπονάνος δέχτηκε τον Πλεύρη, τον ρώτησε τι ήθελε, αυτός απάντησε ότι «ηγείται μιας μαχητικής οργανώσεως που έχει προσφέρει εθνικόν έργον και ότι τίθεται μαζί με την ομάδα του εις την υπηρεσία των Ενόπλων Δυνάμεων», ο Μπονάνος τον ευχαρίστησε και του απάντησε ότι «αι Ενοπλαι Δυνάμεις είναι πολύ καλά οργανωμέναι και δεν έχουν ανάγκην οποιασδήποτε ενισχύσεως, και μάλιστα υπό ιδιωτών». Ο Πλεύρης έφυγε άπραγος, ο Μπονάνος ενημέρωσε τον υπασπιστή-γραμματέα του ταγματάρχη Γεράσιμο Ματάτση πως δεν επιτρέπει να ξαναπατήσει ο ιδιώτης το πόδι του μέσα στο ΓΕΣ, και πως δεν πρέπει να του έχει κανείς εμπιστοσύνη, και ο γραμματέας ενημέρωσε τον Μπονάνο πως, σύμφωνα με τα όσα έμαθε, ούτε ο Ιωαννίδης είχε εμπιστοσύνη στον ιδιώτη Πλεύρη, κι έτσι, λίγο αργότερα, το αποτέλεσμα ήταν ο Πλεύρης να συλληφθεί (αφού πρώτα είχε ειδοποιηθεί) μαζί με άλλα στελέχη του Κ4Α [32].
 
Με τα γεγονότα του Ιουλίου του 1974, είχε έλθει η ώρα να απελευθερωθούν όλοι οι κρατούμενοι του καθεστώτος, κι εκεί, στο ΕΑΤ/ΕΣΑ, μόλις οι ιωαννιδικοί αξιωματικοί είδαν τον Πλεύρη, τον κάλεσαν στο γραφείο τους για να τους … διαφωτίσει σχετικά με το τι προβλέπει πως θα γίνει (!!!) και για να τους … δώσει συμβουλές σχετικά με το τι θα πρέπει να πράξουν. Ο Πλεύρης τους συμβούλεψε να εκτελέσουν (!!!) όλους τους πολιτικούς, αλλά και όλους τους χουντικούς που τυχόν θα διαφωνούσαν για ένα καινούργιο πραξικόπημα. Τους προέτρεψε να κινηθούν αμέσως προς το Προεδρικό Μέγαρο όπου συνεδρίαζαν ο Καραμανλής και οι άλλοι πολιτικοί που συμμετείχαν κατόπιν στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας με τον χουντικό Πρόεδρο -μαριονέτα του Ιωαννίδη-, Γκιζίκη και τους χουντικούς αρχηγούς των Ενόπλων Δυνάμεων και των τριών όπλων (Μπονάνος, Γαλατσάνος, Αραπάκης, Παπανικολάου), να τους συλλάβουν ή/και να τους εκτελέσουν επί τόπου αν δεν συμφωνήσουν σε καινούργιο στρατιωτικό νόμο. Μάλλον δεν εισακούστηκε, ήταν κι ο Ιωαννίδης εξαφανισμένος από μέρες, κι έτσι βγήκε απλά από την πόρτα, πήρε ένα ταξί και κατευθύνθηκε στο σπίτι του Λαδά. Την άλλη μέρα, πήγε στα γραφεία του Κ4Α, τα οποία βρήκε, λέει, κατεστραμμένα, και ο λόγος ήταν, λέει, το μίσος που έτρεφε γι’ αυτόν ο Εβραίος γαμπρός του Ιωαννίδη, ο γιατρός Αλαζράκης [33].
 
Από τα γραφεία του Κ4Α, πάντως, είχαν ξεκινήσει αυτοί οι τρεις επίδοξοι προβοκάτορες που ήθελαν να κάψουν την βρετανική Πρεσβεία, τη νύχτα της πτώσης της χούντας. Ήταν οι γνωστοί μας Νίκος Μιχαλολιάκος, Αριστοτέλης Καλέντζης και Γιάννης Περδικάρης. Ο τελευταίος ίσως δεν είναι τόσο γνωστός. Ίσως τον έχετε συναντήσει με το ψευδώνυμο “Ιων Φιλίππου“, με το οποίο υπογράφει τα βιβλία του. Πρόκειται για έναν συνεπή “συναγωνιστή” του Μιχαλολιάκου και, ασφαλώς, … χρυσαβγίτη, επί 40 και πλέον έτη, από το 1972 και τις μέρες του Κ4Α μέχρι τις μέρες μας. Συνιδρυτής, ουσιαστικά, της Χρυσής Αυγής, βασικός “θεωρητικός ιδεολογικός καθοδηγητής”, κύριος αρθρογράφος στο περιοδικό σε ολόκληρη την περίοδο 1982-1990 και συγγραφέας πολλών από τα λεγόμενα “ιδεολογικά” κείμενά της την περίοδο 1980-1990 (ιδεολογικές διακηρύξεις, εσωτερικοί κανονισμοί, καταστατικά κ.λπ). Το 1991 χωρίζουν οι δρόμοι τους, παραμένει παρατηρητής -αλλά και δημόσιος υπερασπιστής- της ΧΑ μέχρι το 2010, οπότε και επανεντάσσεται στην οργάνωση με τον ρόλο του βασικού “πολιτικού αναλυτή και αρθρογράφου”, σύμφωνα με το απολογιστικού τύπου βιβλίου που εξέδωσε πρόσφατα από τις εκδόσεις “Ηλεκτρον” του μέντορά του Κώστα Πλεύρη [34].
 
Είπαμε τις λέξεις “μέντορας” (των τριών εθνικοσοσιαλιστών), “Πλεύρης” και “Μανιαδάκης” προηγουμένως. Όπως οι τωρινοί ναζί έχουν μέντορα τον Πλεύρη, έτσι και ο Πλεύρης όφειλε την αντικομμουνιστική και παρακρατική εκπαίδευση (“σχολείον πολιτικής” την ονομάζει ο ίδιος) στον Μανιαδάκη:

«Ωφελήθημεν τα μέγιστα από τας συζητήσεις με τον Μανιαδάκην, τον δαιμόνιον υπουργόν Ασφαλείας του Μεταξά. Τον επεσκεπτόμεθα στην οικίαν του, στην οδό Νοταρά τα απογεύματα και όλοι μαζί επηγαίναμε μετά στο Green Park στην οδό Μαυρομματαίων, όπου δίπλα στο τζάκι μας διηγείτο, μας διηγείτο κι εμείς εκρεμόμεθα από τα χείλη του. Εις εκείνο το ζαχαροπλαστείο η συντροφιά του Μανιαδάκη απετέλει σχολείο πολιτικής. Μετείχον ο Πιπινέλης, ο Αντωνέλλος, ο Σταθάς, ο Μπαλάσκας (Βίγλαρης), ο Κουτσούρης, ο Σπυρόπουλος, ο Κατσούλος, ο Μιχάλης ο Κλης και άλλαι [Σ.Σ.: ;;;] προσωπικότηται [Σ.Σ.: ;;;] της δημόσιας ζωής, που ανέλυαν τα πολιτικά γεγονότα ή ανεφέροντο στο παρελθόν κι εμείς εδιδασκόμεθα. Αληθώς υπήρξε Σχολή Μανιαδάκη, όπου εμάθαμε διά την πολιτικήν περισσότερα απ’ όσα εμάθαμε στην Πάντειο Σχολήν Πολιτικών Επιστημών (ΠΑΣΠΕ), όπως ελέγετο τότε το Πάντειον Πανεπιστήμιον» [35].
 
Τα ίδια συναισθήματα και την ίδια εκτίμηση που έδειχνε ο Πλεύρης στον Μανιαδάκη θα έπρεπε -λογικά- να δείχνουν και οι μαθητές (στον ναζισμό) του Πλεύρη προς τον Πλεύρη -ή, τουλάχιστον, αυτό θα περίμεναν οι ηγέτες του Κ4Α, όπως θα δούμε παρακάτω (αλλά, όπως αποδείχτηκε, συχνά-πυκνά έρχονταν σε σύγκρουση, προτού τα ξαναβρούν, προτού ξαναμαλώσουν, προτού τα ξαναβρούν κ.ο.κ.):
Γράφει ο Δημήτρης Δημόπουλος [36] σε επιστολή του στον Πλεύρη για το Κ4Α [Σ.Σ.: Ο Δημόπουλος, που αργότερα βρέθηκε Γενικός Γραμματέας στο Υπουργείο Γεωργίας επί χούντας, μετέπειτα επικεφαλής στο "Τμήμα Διαφώτισης" της ΕΠΕΝ και υποψήφιος ευρωβουλευτής της το 1994, πιο μετά στην "Πρώτη Γραμμή" του Πλεύρη, στο βοριδικό "Ελληνικό Μέτωπο" και στο ΛάΟΣ, ήταν Διευθυντής της "Πολιτικής Διεύθυνσης" του Κ4Α, καθώς υπήρχε και "Στρατιωτικό" σκέλος, με διοικητή τον Ιωάννη Γιαννόπουλο, μετέπειτα συγκατηγορούμενο του Πλεύρη στην υπόθεση όπλων και εκρηκτικών του Φεβρουαρίου 1977, αργότερα συγκατηγορούμενο του Μιχαλολιάκου στην υπόθεση με τις βόμβες του Ιουλίου 1978, και πιο μετά υπαρχηγό της Χρυσής Αυγής] [37]:
«Το Κ4Α υπήρξε το μητρικό εθνικιστικό κίνημα της μεταπολεμικής Ελλάδος. Όλες οι σημερινές εθνικιστικές συσπειρώσεις στην χώρα είναι κατ’ ουσίαν θυγατρικές του Κ4Α, το όποιο παραμένει για όλους υποδειγματική οργάνωσις-οδηγός» [38].
 
Και ο ίδιος ο Πλεύρης:
«Η σημαία του Κ4Α δεν υπεστάλη. Απλώς έπαυσε η κομματική δράσις. Ωλοκληρώθη όμως ένα μορφωτικό έργο, που δημιουργεί έθνικιστάς με σταθεράς ιδεολογικάς Βάσεις» [39].
 
Αλλά και ο Μιχαλολιάκος υμνούσε συχνά-πυκνά τον δάσκαλο των δασκάλων του, τον Μανιαδάκη:
«[...] Ήταν αυτός πάλι που πήρε την πρωτοβουλία για την ίδρυση του Κόμματος της 4ης Αυγούστου, που αποτέλεσε την κιβωτό για κάθε εθνικιστικό κίνημα που υπάρχει σήμερα», γράφει ο Μιχαλολιάκος μετά από ένα μνημόσυνο στον τάφο του Μεταξά που οργάνωσε η Χρυσή Αυγή στις 28/10/1996, στη λήξη του οποίου οι συγκεντρωμένοι, αφού τελείωσαν με τον “ύμνο της 4ης Αυγούστου” («Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά, πατέρα …») επάνω από τον τάφο του Μεταξά, κατευθύνθηκαν στον τάφο του Μανιαδάκη, όπου ο Μιχαλολιάκος έβγαλε λόγο [40]. Αλλά και όταν, στα απολογιστικά του βιβλία, μνημονεύει τους πριν απ’ αυτόν μεγάλους Έλληνες άνδρες, από την μεταπολεμική Ελλάδα, θα επιλέξει μόλις δύο: τον Μανιαδάκη και τον … Τουρκοβασίλη (!!!) [41]. Διόλου παράξενο, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι ίσως η μοναδική κομματική έκφραση της σκληρής ακροδεξιάς κατά την μεταπολεμική περίοδο, εκτός από το “Εθνικό Κόμμα Χιτών” και την “Κίνηση Εθνικής Αναδημιουργίας” του Γεωργίου Γρίβα (και εννοούμε εδώ όσους ακροδεξιούς και αντικομμουνιστές δεν είχαν ενταχθεί στα μεγάλα αστικά κόμματα εξουσίας) είχε φορείς και ηγέτες της ακριβώς αυτά τα δύο πρόσωπα, τον Μανιαδάκη και τον Θεόδωρο Τουρκοβασίλη, πρώτα με τη συνεργασία τους κατά τις εκλογές του 1950 στην “Πολιτική Ανεξάρτητη Παράταξη“, σύμπραξη του “Κόμματος Εθνικής Αναγεννήσεως” του Μανιαδάκη με το “Κόμμα Εθνικοφρόνων” του Τουρκοβασίλη, και στη συνέχεια με το “Κόμμα Αρχών Ιωάννου Μεταξά“, το 1956, που πήρε μόλις 0,11%, γεγονός που οδήγησε τον Μανιαδάκη να ενταχθεί στην ΕΡΕ, όπως άλλωστε και άλλα εκλεκτά στελέχη του μεταξικού καθεστώτος (Αριστείδης Δημητράτος, Ευάγγελος Καλαντζής, Ανδρέας Αποστολίδης κά) [41α].
 
Δικαιολογημένος ο θαυμασμός των Πλεύρη-Μιχαλολιάκου στον Μανιαδάκη. Αυτός ήταν που είχε καταφέρει να συλλάβει 45.000 (!!!) «κομμουνιστές» (προφανώς και «ύποπτους για κομμουνισμόν»), την εποχή της παντοκρατορίας του, επί Μεταξά, ενώ οι “δηλώσεις μετανοίας” έφταναν τις 47.000 ήδη, μόνον μέχρι τον Ιούνιο του 1939 [42]. Αυτό το κατόρθωμα επετεύχθη χάρη στη βοήθεια της ναζιστικής Γερμανίας: Εκεί έστελνε ο Μανιαδάκης τους αστυνομικούς του της “Υπηρεσίας Διώξεως Κομμουνισμού” της Γενικής και της Ειδικής μεταξικής Ασφάλειας για μετεκπαίδευση και μεταφορά τεχνογνωσίας από τη ναζιστική Γερμανία στη μεταξική Ελλάδα [43]. Όλοι οι γενικοί διοικητές και υποδιοικητές Αστυνομίας και Χωροφυλακής σε Αθήνα και Πειραιά, όλοι οι αστυνομικοί διευθυντές και πολλά ακόμη υψηλόβαθμα στελέχη ήταν «πλήρεις συμπαθείας» για τους Γερμανούς συναδέλφους τους και «εργάζονταν στενότατα» μαζί τους. Ο ίδιος ο Χίμλερ, αυτοπροσώπως, προσκάλεσε τον Μανιαδάκη και όποιους αξιωματικούς της Αστυνομίας θα επέλεγε, για να παραστούν στο συνέδριο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στη Νυρεμβέργη, τον Σεπτέμβριο του 1937, καθώς και σε κοινές μυστικές ελληνογερμανικές “συνδιασκέψεις εργασίας” με στόχο την βελτίωση των μεθόδων για την “καταπολέμηση του κομμουνισμού” [44]. Ο Μανιαδάκης στην ευχαριστήρια επιστολή του προς τον αρχηγό της Γκεστάπο, που τον διάλεξε σαν τον μοναδικό «Έλληνα φιλοξενούμενό του» στο συνέδριο των Ναζί, του έγραφε πόσο ευχαριστημένος ήταν που ο συνάδελφός του στη Γερμανία τους μετέφερε τεχνογνωσία και τους μάθαινε νέες αποτελεσματικές μεθόδους στον αγώνα ενάντια στον «κοινό θανάσιμο εχθρό», τον κομμουνισμό και πόσο ενδιαφέρον είχαν οι οδηγίες του Χίμλερ στο στήσιμο «στρατοπέδων συγκέντρωσης, στρατοπέδων εργασίας ειδικά για κομμουνιστές και οι γνώσεις που απέκτησαν για τα “νέα συστήματα μεταχειρίσεως και απομονώσεως κρατουμένων”» [45]. Όλοι αυτοί οι γερμανοεκπαιδευμένοι και γερμανόγλωσσοι αξιωματικοί του Μανιαδάκη, με την έλευση των Γερμανών πέρασαν στη δικαιοδοσία της γερμανικής στρατιωτικής διοίκησης, λ.χ. ο διαβόητος Παξινός, την ίδια στιγμή που όλοι οι πολιτικοί εξόριστοι και οι πολιτικοί κρατούμενοι της 4ης Αυγούστου παραδίδονταν από τους Έλληνες δεσμοφύλακές τους στα στρατεύματα κατοχής.
 
Αργότερα, λίγο πριν την 21η Απριλίου του 1967, όταν η “μεγάλη χούντα” των στρατηγών σχεδίαζε την υλοποίηση της δικιάς της συνωμοσίας για την εγκαθίδρυση δικτατορίας (άσχετα που την πρόλαβε η “μικρή χούντα” των συνταγματαρχών), ήταν το σπίτι του Μανιαδάκη εκείνος ο μυστικός χώρος που συνεδρίαζαν κρυφά οι στρατηγοί του Κοκού και της Φρειδερίκης, προσπαθώντας να διευρύνουν τη συνωμοσία τους και με μη στρατιωτικούς φιλοδικτατορικούς παράγοντες. Εκεί συναντιόταν ο Σπαντιδάκης και οι στρατηγοί με τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κωνσταντίνο Κόλλια (αργότερα πρωθυπουργό του πραξικοπήματος) και με τον πρωθιερέα των ανακτόρων Ιερώνυμο Κοτσώνη (αργότερα αρχιεπίσκοπο της δικτατορίας) [46].
Γίνεται, λοιπόν, να μην τον θαυμάζουν τον Μανιαδάκη οι πολιτικοί του απόγονοι και συνεχιστές του έργου του;;; Εδώ η χούντα είχε αποφασίσει να του είχε στήσει ολόκληρο ανδριάντα στην Κόρινθο [47]. Πως θα ήταν δυνατόν να μην τον τιμούν οι άξιοι συνεχιστές και θαυμαστές του έργου του;;;
 
Όσα διδάχτηκε, λοιπόν, ο Πλεύρης από τον Μανιαδάκη, αυτά -και ίσως πολύ περισσότερα- μεταλαμπάδευσε στα άγρια και ασυγκράτητα πουλέν του. Ο Μιχαλολιάκος σε συνέντευξή του το 1994, είχε πει ότι ήταν, όχι μόνο μέλος του Κ4Α, αλλά και “τομεάρχης της 4ης Αυγούστου” [48]. Όταν ο εθνικοσοσιαλιστής δάσκαλος δίνει συμβουλές σε ανώτερους αξιωματικούς για δολοφονίες ή, έστω για “εκτελέσεις” πολιτικών (όπως ο Πλεύρης προς τους ιωαννιδικούς αξιωματικούς τη βραδιά της Μεταπολίτευσης), λογικό είναι και οι εθνικοσοσιαλιστές μαθητές να πηγαίνουν να κάψουν τις ξένες πρεσβείες. Αυτού του είδους τα μαθήματα-προβοκάτσιες πήγαν να εφαρμόσουν στην πράξη, όταν προσπάθησαν τον εμπρησμό της Βρετανικής Πρεσβείας. Βέβαια, δεν ήταν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που θα μεγαλουργήσουν οι νεαροί μαθητεύοντες στον εθνικοσοσιαλισμό σε τέτοιου είδους δράσης. Και την βραδιά του Πολυτεχνείου, αλλά και σε πολλές άλλες μέρες τα χρόνια που ακολούθησαν, οι φασίστες του κύκλου αυτού προχώρησαν σε αξιοσημείωτες -παράνομες και τρομοκρατικές- πράξεις. Και, βεβαίως, συναντήθηκαν σ’ αυτές τις πράξεις βίας τους (αλλά και σε … πάρτι!!!) με τον Παξινόπουλο.
 
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Σκηνής Τρίτης
[30] Ιων Φιλίππου (Γιάννης Περδικάρης), Χρυσή Αυγή Πολιτικός οροδείκτης, εκδόσεις Ηλεκτρον, Αθήνα, 2013, σ. 19-20 και 35
[31] Ο Λαδάς επί Κατοχής υπηρετούσε σαν ανθυπολοχαγός στον “Ελληνικό Στρατό” (ΕΣ) του συνταγματάρχη Αθανάσιου Γιαννακόπουλου υπό τον ίλαρχο Λεωνίδα Βρεττάκο, βλ. Λεωνίδας Καλλιβρετάκης, “Γεώργιος Παπαδόπουλος, Τάγματα Ασφαλείας και «Χ», Μια απόπειρα συγκέντρωσης και επανεκτίμησης του παλαιότερου και νεότερου τεκμηριωτικού υλικού”, περιοδικό Αρχειοτάξιο, τχ #8, Μάιος 2006, εκδόσεις Θεμέλιο, σ. 132 // βλ. επίσης Ιωάννης Λαδάς, Αναμνήσεις από την Εθνική Αντίσταση και την καταστολή της κομμουνιστικής ανταρσίας 1941-1949, εκδόσεις Ηλεκτρον, Αθήνα, 2006 // Για τις σχέσεις Πλεύρη-Λαδά, βλ. Ιστολόγιο XYZ Contagion, “Κώστας Πλεύρης, ο εκλεκτός της χούντας και του Ιωάννη Λαδά, επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΛάΟΣ”, 24/05/2012http://xyzcontagion.wordpress.com/2012/05/24/kostas-plevris-ladas-laos/
[32] Πλεύρης, σ. 586 // Για την συνάντηση Μπονάνου-Πλεύρη, βλ. Γρηγόριος Μπονάνος, Η αλήθεια, 21η Απριλίου, 25η Νοεμβρίου, Κυπριακό, Αυτοέκδοση, Αθήνα, 1986, σ. 178 // Ο Ματάτσης ήταν επίσης ο σύνδεσμος των Ιωαννίδη-Μπονάνου με τους πολιτικούς εκείνους που δέχονταν και συζητούσαν το ενδεχόμενο “γεφυροποιήσεως” με τη χούντα, όπως οι Ευάγγελος Αβέρωφ, Πέτρος Γαρουφαλιάς, Ιωάννης Βαρβιτσιώτης, Απόστολος Κακλαμάνης κ.ά.
[33] Πλεύρης, σ. 600
[34] Φιλίππου (Περδικάρης), σ. 29 // Για τον Περδικάρη βλ. και Ιστολόγιο XYZ Contagion, “Τα σχέδια της Χρυσής Αυγής για το Πολίτευμα, όπως ακούστηκαν μέσα στο Πολιτικό της Γραφείο: «Στόχος μας η κατάργηση της Δημοκρατίας και η κατίσχυση της “Πολιτείας” (=του Ράιχ)» [Σειρά άρθρων: Χρυσή αυγή: Οσα θέλει να κρατήσει κρυφά #02]“, 07/01/2014http://xyzcontagion.wordpress.com/2014/01/07/kryfa-02-sxedia-xa-politevma/
[35] Πλεύρης, σ. 24-25
[36] Για τον Δημόπουλο βλ και Ιστολόγιο XYZ Contagion, «Ο Μάκης Βορίδης στο συνέδριο του γαλλικού “Εθνικού Μετώπου” του Ζαν Μαρί Λεπέν», 12/11/2011 http://xyzcontagion.wordpress.com/2011/11/12/makis-voridis-synedrio-lepen/
[37] Για τον Ιωάννη Γιαννόπουλο, βλ. και Ιστολόγιο XYZ Contagion, “Οι επωμίδες και τα εκρηκτικά του Νίκου Μιχαλολιάκου της Χρυσής Αυγής – Ψεύτης, βλαξ, καταδότης και Γιώτα-4″, 04/05/2012
http://xyzcontagion.wordpress.com/2012/05/04/epomides-ekriktika-mixaloliakos/
[38] Πλεύρης, σ. 117
[39] Πλεύρης, σ. 709
[40] Εφημερίδα Χρυσή Αυγή, 29/10/1996 // βλ. και Ιός, “Ο «πιστός σκύλος» του Μεταξά”, Εφημερίδα των Συντακτών, 25/10/2013http://www.efsyn.gr/?p=138606
[41] Νίκος Μιχαλολιάκος, Εχθροί του καθεστώτος, Χρυσή Αυγή 1993-1998, εκδόσεις Ασκαλών, Αθήνα, 2000, σ. 29 και 202 // Νίκος Μιχαλολιάκος, Οι τελευταίοι πιστοί, εκδόσεις Χρυσή Αυγή, Β’ έκδοση, Αθήνα, 2012, σ. 75
[41α] Για την μεταπολεμική διαδρομή του Τουρκοβασίλη και τους αγώνες του για τη δικαίωση του δωσιλογισμού ήδη από τη Βουλή του 1946, βλ. Στράτος Δορδανάς, Η γερμανική στολή στη ναφθαλίνη, σσ. 223-227 και 402-404· επίσης Τάσος Κωστόπουλος, Η αυτολογοκριμένη μνήμη, σ. 100 και 107
[42] Βλ. Παύλος Νεφελούδης, Στις πηγές της κακοδαιμονίας, Τα βαθύτερα αίτια της διάσπασης του ΚΚΕ 1918-1968, Επίσημα κείμενα και προσωπικές εμπειρίες, εκδόσεις Gutenberg, Αθήνα, 1974, σ. 121 // Τα μέλη του ΚΚΕ στα τέλη του 1935 αποκλείεται να ήταν πάνω από τον ήδη υπερβολικό αριθμό των 17.500· βλ. Αγγελος Ελεφάντης, Η επαγγελία της αδύνατης επανάστασης, ΚΚΕ και αστισμός στον μεσοπόλεμο, εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα, 1976, σ. 289 // Ο αριθμός των 47.000 δηλωσιών δίνεται από τον ίδιο τον Μανιαδάκη· βλ. Κομνηνός Πυρομάγλου, “Αι δηλώσεις μετανοίας, Δύο επίσημα εμπιστευτικά έγγραφα (=του Υφυπουργείου Δημοσίας Ασφαλείας)”, περιοδικό Ιστορική Επιθεώρησις, τχ #3, Φεβρουάριος 1964, σσ. 49-63 // Ο Πυρομάγλου εκτιμά ότι ο συνολικός αριθμός δηλώσεων μετανοίας μέχρι τον Μάρτιο του 1941 φτάνει τις 90.000· στο ίδιο, σ. 59
[43] Μπέττυ Βακαλοπούλου, Ο νεοφασισμός στην Ελλάδα, σ. 279· πρόκειται για πρόσθετο κεφάλαιο στην ελληνική μετάφραση του βιβλίου του Γκιουζέπε Γκάντι (Giuseppe Gaddi), Ο νεοφασισμός στην Ευρώπη, εκδόσεις Νέα Σύνορα, Αθήνα, 1975
[44] Γιάννης Ανδρικόπουλος, Οι ρίζες του ελληνικού φασισμού (Στρατός και πολιτική), εκδόσεις Διογένης, Αθήνα, 1977, σ. 27
[45] Για την αλληλογραφία Χίμλερ-Μανιαδάκη το 1937, βλ. τις επιστολές που αντάλλαξαν στο Ανδρικόπουλος, όπ, σ. 88
[46] Γιάννης Κάτρης, Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα 1960-1970, εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα, 1974 σ. 238
[47] Ζορμπαλάς, σ. 137
[48] Συνέντευξη Μιχαλολιάκου στο “Radio Roumeli News” και τον Νίκο Σαμούρκα, τέλη 1994, εδώ γύρω στο 26.00”https://www.youtube.com/watch?v=xpkLhumttx0//  Ο Πλεύρης, όμως, σε πρόσφατη συνέντευξή του, αρνήθηκε το γεγονός της ένταξης του Μιχαλολιάκου στο Κ4Α· είπε ότι ερχόταν στα γραφεία αλλά «λόγω ηλικίας» δεν εντάχθηκε ποτέ οργανικά στο Κ4Α· βλ. Εκπομπή του AlphaTV, 10/10/2013, με τον Αντώνη Σρόιτερ “Αυτοψία”, με θέμα “Ο Ελληνας Φύρερ, Το παρελθόν του Μιχαλολιάκου ”http://www.alphatv.gr/shows/informative/aftopsia/webtv/aytopsia-o-ellinas-fyrer//  Ολόκληρη η εκπομπή: http://www.youtube.com/watch?v=0d1KeUVSXg4
Διαβάστε ολόκληρο το βιβλίο πατώντας εδώ.

ΠΗΓΗ: tvxs.gr 05/11/2014

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου