...

...

Κυριακή 13 Απριλίου 2014

Η δημοκρατία και το τζαμί

Του Χάρη Γούλιου*


Όταν ήμουν πρωτοετής φοιτητής στη Νομική, είχα την τύχη να παρακολουθώ μαθήματα Συνταγματικού δικαίου από τον Αρ. Μάνεση. Ξεκινώντας τη διδασκαλία, την πρώτη κιόλας μέρα, μας είχε θέσει ένα ερώτημα: «Αν η κυβέρνηση κάνει  δημοψήφισμα επικαλούμενη έκτακτη κατάσταση, ζητώντας από το λαό να δεχτεί κατάργηση των ελευθεριών του για ένα διάστημα, ποιο ποσοστό θεωρείτε ότι χρειάζεται για να επικυρωθεί η απόφαση αυτή;». Ήταν βέβαια μια ερώτηση-παγίδα! Αρκετοί από τους πρωτοετείς είχαν πει ότι αρκεί ένα 50 συν ένα τοις εκατό, κάποιοι άλλοι σκέφτηκαν ότι, επειδή μιλάμε για στέρηση ελευθεριών, ίσως απαιτείται ειδική, μεγαλύτερη πλειοψηφία. Η απάντηση του Μάνεση ήταν βέβαια σαφέστατη. 

«Δεν υπάρχει στη δημοκρατία καμία περίπτωση να αποφασίσει οποιαδήποτε πλειοψηφία την κατάργηση της ελευθερίας και των δικαιωμάτων έστω και ενός πολίτη!» Γιατί στη δημοκρατία η πλειοψηφία διοικεί σεβόμενη την ελευθερία και τα δικαιώματα της μειοψηφίας. Αυτή είναι η ουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος -όχι η δικτατορία της όποιας πλειοψηφίας!  
Μου ερχόταν συχνά στο μυαλό αυτό το μάθημα την εποχή που ο Χριστόδουλος ζητούσε δημοψήφισμα για το θέμα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Το δικαίωμα του άθεου, του εβραίου, του μουσουλμάνου, να κρατάει για τον εαυτό του τη θρησκευτική του πεποίθηση και να μην ενημερώνει σχετικά κρατικούς υπαλλήλους, αστυνομικούς και δικαστές, δεν απασχολούσε τη «Δεξιά του Κυρίου». Που θεωρούσε πως ήταν θέμα της πλειοψηφίας των χριστιανών ορθόδοξων το αν θα σεβαστούν το δικαίωμα των άλλων ή όχι!
Ξαναγίνεται επίκαιρη  αυτή η συζήτηση, τώρα που στην προεκλογική εκστρατεία για τον δήμο Αθηναίων επικαλούνται κάποιοι τη «λαϊκή ψήφο» για ένα θέμα που έχει να κάνει με δικαιώματα μειοψηφιών. Αν στην Αθήνα ζουν χιλιάδες μουσουλμάνοι, που θέλουν να μπορούν να προσευχηθούν σε κάποιο χώρο, δεν μπορούμε να κάνουμε δημοψήφισμα για να ρωτήσουμε τους χριστιανούς ορθόδοξους αν θα επιτρέψουν στους άλλους να ασκήσουν το δικαίωμά τους. Εφόσον υπάρχει θρησκευτική ελευθερία, δε γίνεται οι οπαδοί της μιας θρησκείας να αποφασίζουν αν θα μπορούν να προσεύχονται στην εκκλησία τους οι οπαδοί της άλλης θρησκείας! Στον εικοστό πρώτο αιώνα, σε μια δημοκρατία, απλώς η Πολιτεία οφείλει να διασφαλίσει την άσκηση του δικαιώματος αυτού και να την διευκολύνει.
Τα υπόλοιπα είναι απαράδεκτα! Δεν αρκεί να καυχόμαστε ότι ζούμε «στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία». Χρειάζεται να αντιλαμβανόμαστε κιόλας ποια είναι η ουσία της δημοκρατίας.

*Ο Χάρης Γούλιος είναι επικοινωνιολόγος.
ΠΗΓΗ: http://www.protagon.gr 12/04/2012

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου