...

...

Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

Η δίψα για ρόλο...

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ

Οδηγούσα αργά και προσεκτικά, γιατί πλησίαζα σ’ ένα σχολικό συγκρότημα. Πίσω μου άλλο ένα αυτοκίνητο και δίπλα μου ένα ντελίβερι μπόι με το μηχανάκι του. Μπροστά μας, στη διάβαση πεζών, μια σχολική τροχονόμος με πορτοκαλί σιρίτια και υψωμένο το STOP μας έκανε νόημα να σταματήσουμε. Μόλις είχε σχολάσει το σχολείο και τα πρώτα πιτσιρίκια φάνηκαν στο βάθος. Ο ντελιβεράς κοίταξε τα παιδιά, υπολόγισε την απόσταση και κινήθηκε να φύγει, εξασφαλίζοντας ότι δεν θα δημιουργήσει πρόβλημα. Ποιος είδε την κυρία με το STOPκαι δεν τη φοβήθηκε! Αρχίζει να ουρλιάζει και να χειρονομεί, με ύφος λοχία του παλιού καιρού. «Μεγάλο πράγμα ο ρόλος», σκέφτηκα και αφέθηκα να παρατηρώ την κυρία που είχε αφοσιωθεί στο έργο της...
Πάντα με εντυπωσίαζαν –αρνητικά εννοείται– οι άνθρωποι που αποκτούν ξαφνικά αξιώματα και ρόλο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια σκηνή σε λαϊκή πισίνα έξω από τη Νέα Υόρκη. Τεράστια πισίνα, με διαφορετικά βάθη, νεροτσουλήθρες και κολυμβητήριο με οριοθετημένες διαδρομές. Ε, κάθε δέκα μέτρα κι ένας αστυνομικός! Αρματωμένοι, αυστηροί και αεικίνητοι, είχαν λόγο για όλα. Από το πώς θα βουτήξεις μέχρι την... ένταση στα γέλια και τις κουβέντες των λουομένων... Πρόσεχα τα πρόσωπά τους. Ύφος χιλίων καρδιναλίων και βάλε. Λες και βρίσκονταν επικεφαλής στρατεύματος που θα επιθεωρούσε σε λίγο ο στρατηγός. Όλο το πλήθος της πισίνας υπό τις διαταγές τους. Αρχηγοί και δραγουμάνοι με υψωμένο φρύδι, που έδιναν την αίσθηση ότι νιώθουν αυτοκράτορες στα τετραγωνικά της επικράτειας που πρόσκαιρα εξουσίαζαν.
Πώς ήταν οι λοχίες παλιά στο στρατό; Ε, κάπως έτσι. Τους έβλεπα –μόνιμους και εφέδρους– να περιφέρονται άκαμπτοι μες στη στολή τους, με το πιστόλι στη θήκη και το βλέμμα γυάλινο, και θα ’θελα πολύ να τους ρωτήσω πώς είναι έξω από τον στρατώνα, στην κανονική τους ζωή, δίπλα στις γυναίκες και τα παιδιά τους. Αν τα μικροπρονόμια του επαγγελματικού ρόλου τους, η εξουσία πάνω σε ανθρώπους, τους συνόδευαν ως μόνιμο εξάρτημα και μέσα στο σπίτι ή στις παρέες με τους φίλους σταμπάροντας ανεξίτηλα τη συμπεριφορά τους...
Ο ρόλος αλλάζει τον άνθρωπο. Η αίσθηση της εξουσίας, όσο κι αν είναι ασήμαντη ή περιορισμένη, δίνει τουπέ, μεταβάλλει τον ψυχισμό και νομίζεις ότι άλλαξαν δέρμα οι άνθρωποι μέσα στην καινούρια τους «στολή». Το έχω παρατηρήσει και στο δικό μας σινάφι. Λίγοι είναι οι «βαθμοφόροι» –αρχισυντάκτες, επικεφαλής τμημάτων κ.ά.– που διατηρούν τα ίδια στοιχεία στη συμπεριφορά τους. Οι περισσότεροι μοιάζουν απογειωμένοι, βλέπουν τους υπόλοιπους συναδέλφους αφ’ υψηλού και σχεδόν δεν τους αναγνωρίζεις.
Όμως εκεί που μεταμορφώνονταιδραστικά οι άνθρωποι είναι το πεδίο της πολιτικής. Όχι τόσο στις υψηλές βαθμίδες της κομματικής και κυβερνητικής εξουσίας όσο στις χαμηλότερες. Σύμβουλοι, παρασύμβουλοι, γραμματείς, διευθυντές και λοιποί –κομματικά στελέχη που θητεύουν δίπλα σε υπουργούς, δημάρχους κ.ά.– βλέπουν τους κοινούς θνητούς σαν μυρμήγκια. Έχουν τον αέρα ιδιοκτήτη που κατέχει τα κλειδιά του σπιτιού και δείχνουν με κάθε τρόπο πως «είναι μέσα στα πράγματα».
Μια ιδιαίτερη υποκατηγορία–ας την ονομάσουμε έτσι για να συνεννοηθούμε– είναι οι άνθρωποι των κομμάτων που βρίσκονται ως αξιωματική αντιπολίτευση στα πρόθυρα της εξουσίας. Δεν μιλάμε για τα υψηλόβαθμα στελέχη, αλλά για τις χαμηλότερες βαθμίδες της κομματικής ιεραρχίας, που ξέρουν ότι οπωσδήποτε θα αξιοποιηθούν άμα τη αναλήψει της εξουσίας από το κόμμα τους. Τι να σας πω; Κόλαση! Διαγκωνισμοί, στριμωξίδι στις πόρτες των «μεγάλων», καρφώματα, τεμενάδες και «γλείψιμο». Ένας μικρόκοσμος διψασμένος για εξουσία και αξιώματα, που μοιράζει οφίτσια και ράβει κοστούμια. Αφηνιασμένος κόσμος, που έχει πάρει διαζύγιο από τον πρότερο εαυτό του και γυαλίζει περίφροντις τα κουμπιά της μελλοντικής στολής. Δυστυχώς, το παρατηρώ και σε ορισμένους ανθρώπους του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν κρατιούνται! Κόβουν και ράβουν, ονειρεύονται τον εαυτό τους με μπαγκέτα να διευθύνουν σύνολα ανθρώπων και –το βλέπεις στο πρόσωπό τους– έχουν ήδη το ύφος επιστάτη με διευρυμένες εξουσίες.
Δεν πρωτοτυπούν, φυσικά. Έκπαλαι μαυλιστική η εξουσία αγγίζει τους πάντες, τους μεταμορφώνει. Σαν Κίρκη... Άσε, δε, εκείνους που αλλάζουν κομματικές στέγες σαν τα πουκάμισα. Καταφερτζήδες περιωπής. Γλιστράνε αθόρυβα από το καράβι που μπατάρει, σιωπούν για κάποιο διάστημα και μετά, σιγά σιγά, αρχίζουν να ρίχνουν γέφυρες στον θρώσκοντα πολιτικό χώρο. Και νάτοι! Πάντα κοντά σε μεγαλοστελέχη, πάντα με ρόλο, πάντα κοντά στο ψητό της εξουσίας...
Αυτά σκεφτόμουνα βλέποντας τη συμπαθή σχολική τροχονόμο να ρυθμίζει την κυκλοφορία στη διάβαση. Και ασυναίσθητα άρχισα να μακαρίζω μέσα μου τους «άσημους» που δεν βαυκαλίζονται με την ιδέα του ρόλου, αλλά και τους διάσημους που έζησαν και ζουν ήσυχα και σεμνά αδιαφορώντας για την Κίρκη της εξουσίας και τα προνόμιά της.

ΠΗΓΗ: περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ Τεύχος 224 30/01/2014

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου