ΤΟΥ ALAIN BADIOU*
Μέχρι πότε η Δύση, η διεθνής κοινότητα αυτών που πιστεύουν πως είναι ακόµη οι αφέντες του κόσµου, θα συνεχίσει να κάνει µαθήµατα καλής διαχείρισης και καλής συµπεριφοράς σ’ ολόκληρη τη Γη; Δεν είναι γελοίο να βλέπει κανείς µερικούς διανοούµενους υπηρεσίας, υποχωρούντες στρατιώτες του σκοροφαγωµένου παράδεισου του καπιταλο-κοινοβουλευτισµού, να προσφέρουν το πρόσωπό τους στους υπέροχους λαούς της Τυνησίας και της Αιγύπτου, για να διδάξουν σ’ αυτούς τους άγριους λαούς το β και α βα της «δηµοκρατίας»;
Οποία θλιβερή εµµονή της αποικιακής αλαζονείας! Δεν είναι άραγε φανερό πως εµείς είµαστε αυτοί που έχουµε να διδαχθούµε από τις τωρινές λαϊκές εξεγέρσεις;
Ναι, πρέπει να είµαστε οι µαθητές αυτών των κινηµάτων και όχι οι ανόητοι καθηγητές τους. Διότι δίνουν ζωή, µε την ιδιοφυΐα των επινοήσεών τους, σε µερικές αρχές της πολιτικής που προσπαθούν εδώ και πολύ καιρό να µας πείσουν πως είναι απαρχαιωµένες. Και ιδιαίτερα στην αρχή αυτή που δεν έπαυε να υπενθυµίζει ο Μαρά: όταν πρόκειται για την ελευθερία, την ισότητα, τη χειραφέτηση, οφείλουµε τα πάντα στις λαϊκές εξεγέρσεις.
Έχουμε δίκιο να εξεγειρόµαστε. Όπως ακριβώς τα κράτη µας προτιµούν τη διαχείριση από την πολιτική,έτσι προτιµούν και τη διεκδίκηση από την εξέγερση και τη µεθοδική µετάβαση από οποιαδήποτε ρήξη. Αυτό που µας υπενθυµίζουν οι λαοί της Αιγύπτου και της Τυνησίας είναι πως η µόνη δράση που ανταποκρίνεται στο κοινό αίσθηµα της σκανδαλώδους κατοχής της κρατικής εξουσίας είναι η µαζική εξέγερση. Και πως στην περίπτωση αυτή, το µόνο σύνθηµα που µπορεί να ενώσει τις διαφορετικές συνιστώσες του πλήθους είναι: «Εσύ που είσαι εκεί πέρα, φύγε».
Μια σπίθα µπορεί να βάλει φωτιά στην πεδιάδα. Όλα αρχίζουν µε τη διά πυρός αυτοκτονία ενός ανέργου. Αυτή η χειρονοµία διευρύνεται σε µερικές ηµέρες, σε µερικές εβδοµάδες, σε εκατοµµύρια ανθρώπους. Αυτό που συµβαίνει είναι ότι δηµιουργείται αιφνιδίως, όχι µια νέα πραγµατικότητα, αλλά µια µυριάδα νέων δυνατοτήτων.
Καµιά απ’ αυτές δεν αποτελεί επανάληψη του ήδη γνωστού. Γι’ αυτό είναι σκοταδιστικό να λέµε: «Αυτό το κίνηµα διεκδικεί τη δηµοκρατία» (εννοείται,αυτή που απολαµβάνουµε στη Δύση), ή «Αυτό το κίνηµα διεκδικεί µια κοινωνική βελτίωση» (εννοείται, τη µέση ευηµερία του µικροαστού της πατρίδας µας). Αρχίζοντας σχεδόν από το τίποτε, αντηχώντας παντού, η λαϊκή εξέγερση δηµιουργεί άγνωστες δυνατότητες για ολόκληρο τον κόσµο. Η λέξη «δηµοκρατία» σχεδόν δεν προφέρεται στην Αίγυπτο. Μιλούν εκεί για νέα Αίγυπτο, για αληθινό αιγυπτιακό λαό, για Συντακτική Συνέλευση, για απόλυτη αλλαγή της ύπαρξης, για πρωτοφανείς και ώς τώρα άγνωστες δυνατότητες.
Ο λαός, µόνον ο λαός, είναι ο δηµιουργός της παγκόσµιας Ιστορίας. Είναι πολύ εντυπωσιακό το γεγονός ότι στη Δύση µας, οι κυβερνήσεις και τα µέσα ενηµέρωσης θεωρούν ότι οι εξεγερµένοι µιας πλατείας του Καΐρου είναι ο αιγυπτιακός λαός. Από πού κι ώς πού; Μήπως ο λαός, για τους ανθρώπους αυτούς, δεν περιορίζεται συνήθως είτε στην πλειοψηφία µιας δηµοσκόπησης, είτε στην πλειοψηφία µιας εκλογικής αναµέτρησης; Πώς γίνεται και ξαφνικά εκατοντάδες χιλιάδες εξεγερµένοι γίνονται αντιπροσωπευτικοί ενός λαού 80 εκατοµµυρίων ανθρώπων; Είναι ένα µάθηµα που δεν πρέπει να ξεχαστεί, που δεν θα ξεχάσουµε. Όταν υπερβεί ένα ορισµένο όριο αποφασιστικότητας, επιµονής και θάρρους, ο λαός µπορεί πράγµατι να συµπυκνώσει την ύπαρξή του σε µια πλατεία, µια λεωφόρο, µερικά εργοστάσια, ένα πανεπιστήµιο… Χωρίς κοµµουνιστικό κίνηµα δεν υπάρχει κοµµουνισµός. Η λαϊκή εξέγερση για την οποία µιλάµε είναι ολοφάνερα χωρίς κόµµα, χωρίς ηγεµονική οργάνωση, χωρίς αναγνωρισµένο ηγέτη. Υπάρχει καιρός για να διαπιστωθεί αν αυτό το χαρακτηριστικό συνιστά δύναµη ή αδυναµία. Σε κάθε περίπτωση είναι αυτό που την κάνει να έχει, µε µια πολύ αγνή µορφή, αναµφίβολα την πιο αγνή από την εποχή της Παρισινής Κοµµούνας, όλα τα χαρακτηριστικά µιας κίνησης κοµµουνισµού. Κοµµουνισµός εδώ πάει να πει: δηµιουργία από κοινού του συλλογικού πεπρωµένου.
Βλέπουµε χριστιανούς να φυλάνε σκοπιά, όρθιοι, για να προσέχουν τους µουσουλµάνους, σκυφτούς στην προσευχή τους. Βλέπουµε τους εµπόρους να δίνουν τροφή στους άνεργους και τους φτωχούς. Βλέπουµε όλους να µιλάνε µε τους άγνωστους διπλανούς τους. Το σύνολο αυτών των καταστάσεων αποτελεί την κίνηση κοµµουνισµού. Δόξα στους λαούς της Τυνησίας και της Αιγύπτου που µας υπενθυµίζουν το αληθινό και µοναδικό πολιτικό καθήκον: απέναντι στο Κράτος,η οργανωµένη πίστη στην κίνηση κοµµουνισµού (στην από κοινού δηµιουργία του συλλογικού πεπρωµένου). Διαπιστώνουµε πάντως ότι υπήρξαν εκατοντάδες νεκροί και άνθρωποι εξακολουθούν καθηµερινά να σκοτώνονται. Και εδώ, ποιος πλήρωσε µε τη ζωή του, αν όχι οι νέοι που προέρχονται από τους φτωχότερους πληθυσµούς; Ας θυµούνται οι µεσαίες τάξεις πως, την κρίσιµη στιγµή, τη διάρκεια της εξέγερσης εγγυήθηκε µόνον η απεριόριστη στράτευση των λαϊκών αποσπασµάτων. Η αµυντική βία είναι αναπόφευκτη.
Σίγουρα δεν είναι αντιλαϊκά και κατά βάθος παράνομα µόνο τα κράτη των αραβικών χωρών. Όποιο κι αν είναι το μέλλον τους, οι εξεγέρσεις στην Τυνησία και την Αίγυπτο έχουν παγκόσµια σηµασία. Δείχνουν νέες δυνατότητες, η αξία των οποίων είναι διεθνής.
*Ο Αλέν Μπαντιού είναι γάλλος φιλόσοφος
Δημοσιεύθηκε στα ΝΕΑ 26/02/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου