...

...

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Είναι λύση η κατάργηση του ασύλου; - Να καταργηθεί ο ισχύων νόμος

Του Ιωακείμ Γρυσπολάκη*

Το πανεπιστημιακό άσυλο θεσμοθετήθηκε προκειμένου να προστατεύσει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών μεταξύ των μελών των πανεπιστημιακών κοινοτήτων, να προστατεύσει την ελευθερία της σκέψης, της διδασκαλίας, της έρευνας και της άσκησης των καθηκόντων τους. Ειδικότερα, θεσμοθετήθηκε για να μπορούν οι διδάσκοντες, οι διοικητικοί και εργαστηριακοί υπάλληλοι να ασκούν τα καθήκοντά τους και οι φοιτητές να είναι ανεμπόδιστοι στο έργο της παρακολούθησης των μαθημάτων, της άσκησης στα εργαστήρια και της μελέτης στις βιβλιοθήκες.
Είναι σαφές ότι, όταν έστω και μία από τις ανωτέρω περιγραφείσες λειτουργίες εμποδιστεί από τρίτους, τότε καταλύεται το πανεπιστημιακό άσυλο.
Δυστυχώς, τα πολλά τελευταία χρόνια η κατάλυση του πανεπιστημιακού ασύλου είναι συχνότατο φαινόμενο και οφείλεται τόσο σε εξωπανεπιστημιακά στοιχεία όσο και σε μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας. Τα πανεπιστήμια έχουν καταντήσει να θεωρούνται άσυλα των παρανομούντων και των παραβατών των νόμων και του Συντάγματος. Οι καταλήψεις και οι κάθε είδους βίαιες διακοπές της εκπαιδευτικής λειτουργίας, οι οποίες έχουν ως αποτέλεσμα την εκδίωξη των διδασκόντων από τα γραφεία, τις αίθουσες διδασκαλίας και τα εργαστήρια, των εργαζομένων από τους εργασιακούς χώρους και των φοιτητών από τις αίθουσες διδασκαλίας, αποτελούν κατάφωρη παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου και άκρως αντιδημοκρατικές ενέργειες. Οι εισβολές στα γραφεία των πρυτανικών αρχών καθώς και οι βίαιες διακοπές συνεδριάσεων των πανεπιστημιακών οργάνων από τις γνωστές μειοψηφίες αποτελούν κατάλυση και γελοιοποίηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Τα τελευταία δε γεγονότα της κατάληψης της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ από λαθρομετανάστες, καθώς και η βίαιη και με φασιστικές μεθόδους ματαίωση της εξέτασης μαθήματος τις επόμενες ημέρες από περιθωριακά στοιχεία αποδεικνύουν περίτρανα ότι η έννοια του ακαδημαϊκού ασύλου χρησιμοποιήθηκε από το 1982 έως σήμερα αποκλειστικά και μόνον για την καταπάτηση των ακαδημαϊκών ελευθεριών και για τη διάλυση των πανεπιστημίων. 
Είναι τραγική ειρωνεία άτομα τα οποία- ευτυχώς- ουδέποτε έζησαν σε συνθήκες φίμωσης κάθε διαφορετικής φωνής και σε περιβάλλον παραβίασης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και τα οποία απολαμβάνουν σήμερα το αγαθό της ελεύθερης έκφρασης, αλλά και πλεονεκτήματα που ήταν αδιανόητα πριν από το 1974, να προσπαθούν να στερήσουν από φοιτητές και καθηγητές την ελευθερία της έκφρασης και τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία τού συνέρχεσθαι. Είναι επίσης τραγικό ορισμένα πανεπιστήμια να έχουν καταντήσει να φιλοξενούν σε μόνιμη βάση μετανάστες, διαδικτυακούς κόμβους οργάνωσης εγκληματικών πράξεων κατά της κοινωνίας, καθώς και οργανώσεις που δεν έχουν σχέση με τις ακαδημαϊκές λειτουργίες τους. Και όλα αυτά στο όνομα της υπεράσπισης του ακαδημαϊκού ασύλου. 
Κάποιος τρίτος θα μπορούσε δικαίως να αναρωτηθεί: Εφόσον το Σύνταγμα προστατεύει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών στην ελληνική επικράτεια, γιατί χρειάζεται ειδικός νόμος προστασίας της στα πανεπιστήμια; Ιδιαίτερα τη στιγμή που το πανεπιστημιακό άσυλο χρησιμοποιείται κατά κόρον για την κατάργηση των ακαδημαϊκών αξιών και της ίδιας της ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Η Πολιτεία και η Βουλή των Ελλήνων θα πρέπει να προβούν σε άμεση κατάργηση του ισχύοντος νόμου και να μεριμνήσουν για την ουσιαστική προστασία της δημόσιας περιουσίας, των ακαδημαϊκών αξιών, της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, της αδιάλειπτης εκπαιδευτικής και ερευνητικής λειτουργίας του πανεπιστημίου και της σύνδεσής του με την παραγωγική διαδικασία, προκειμένου η χώρα μας να βγει από το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει. Τότε μόνον η Πολιτεία θα έχει επιτελέσει το χρέος της και θα έχει προσφέρει ουσιαστική υπηρεσία στην κοινωνία. 
Και κάτι ακόμα. Το άρθρο 16, παρ. 4 του Συντάγματος αναφέρει ότι όλοι οι Ελληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν Παιδείας σε όλες τις βαθμίδες της στα κρατικά εκπαιδευτήρια. Δεν αναφέρει όμως ότι οι φοιτητές μπορούν να αποτυγχάνουν, λόγω πλημμελούς παρακολούθησης και αμέλειας και, παρ΄ όλα αυτά, να επανεγγράφονται στα μαθήματα και το κόστος να βαρύνει τους φορολογουμένους. Η ιδέα λοιπόν για επιβολή διδάκτρων- έστω και συμβολικών- όταν φοιτητής αποτυγχάνει και επαναλαμβάνει ένα μάθημα, μάλλον θετικά αποτελέσματα θα έχει παρά αρνητικά. Ωρα λοιπόν για γενναίες αποφάσεις εκ μέρους της κυβέρνησης. Εδώ και τώρα. 

*Ο κ. Ιωακείμ Γρυσπολάκης είναι πρώην αντιπρύτανης και πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης (1999-2010)
Δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑ 6/02/2011 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου