...

...

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Η ισότητα στο στόχαστρο

Του SERGE HALIM

Αυτήν την εποχή, οι νεοφιλελεύθεροι κόπτονται για τους φτωχούς. Στη Βρετανία, για παράδειγμα, ο συντηρητικός πρωθυπουργός, Ντέιβιντ Κάμερον, επιδιώκει, στο πνεύμα του εργατικού προκατόχου του, Αντονι Μπλερ, να επιβάλει μαζικές αυξήσεις στο κόστος εγγραφής στα πανεπιστήμια(1). Ισχυρίζεται ότι πρόκειται για μέτρο κοινωνικού χαρακτήρα.
Ο στόχος του; Να μην επιβαρύνεται το σύνολο των φορολογούμενων με ανώτερες σπουδές, οι περισσότεροι «πελάτες» των οποίων προέρχονται από τα εύπορα στρώματα. Έτσι, το κράτος κάνει οικονομίες, ενώ οι φτωχοί μπορούν να πάρουν υποτροφίες.
Ήδη, πριν από τρία χρόνια, στη Γαλλία, ο αρθρογράφος Ζακ Ζιλιάρ εκτιμούσε ότι «το δωρεάν είναι μια μορφή επιδότησης στους πλούσιους που στέλνουν τα παιδιά τους στο πανεπιστήμιο»(2). Το να αναγκαστούν, επομένως, να πληρώσουν αυξημένα δίδακτρα, θα ήταν μια δίκαιη μεταρρύθμιση. 
Το μέγεθος των δημόσιων ελλειμμάτων επιτρέπει σε αυτόν το συλλογισμό να επεκταθεί στο σύνολο των κοινωνικών παροχών, θέτοντας σε αμφισβήτηση τον οικουμενικό τους χαρακτήρα. Αρχής γενομένης από τα οικογενειακά επιδόματα: «Πέρα από κάποια κλίμακα (εισοδήματος), τα επιδόματα απλώς είναι περιττά. Σε αυτή την περίπτωση, το κρατικό χρήμα ξοδεύεται εντελώς άσκοπα», τόνισε ο πρώην πρωθυπουργός της δεξιάς, Λικ Φερί, τον οποίο σιγοντάρισε ο πρώην σοσιαλιστής πρωθυπουργός, Λοράν Φαμπιούς (3). Εν συνεχεία, έρχεται η ιατρική περίθαλψη: αναφερόμενος στον πατέρα του, «ο οποίος νοσηλεύθηκε για 15 ημέρες στην εντατική», ο Αλέν Μενκ, σύμβουλος του Νικολά Σαρκοζί, αλλά, παρ όλα αυτά, μέλος του κύκλου της Μαρτίν Ομπρί, υποκρίθηκε τον προσβεβλημένο για το γεγονός ότι «το κοινωνικό σύνολο ξόδεψε 100.000 ευρώ για τη φροντίδα ενός ανθρώπου 102 χρονών [...] Πρέπει να αναρωτηθούμε μήπως μπορούμε να αναπληρώνουμε τα ιατρικά έξοδα των υπερηλίκων με τη συνεισφορά τμήματος της περιουσίας τους ή της περιουσίας των ατόμων που τους κληρονομούν. Εναπόκειται στους σοσιαλιστές να κάνουν τη σχετική πρόταση» (4). Τέλος, έρχεται η σειρά των συντάξεων: το νεοφιλελεύθερο περιοδικό «The Economist» δεν έκρυψε τη στενοχώρια του για το γεγονός ότι ο Τζορτζ Οσμπορν, ο βρετανός υπουργός Οικονομικών, δεν εξαπέλυσε συστηματική επίθεση «κατά της αρχής της οικουμενικότητας που χαρακτηρίζει το κοινωνικό σύστημα. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να βάλει στο στόχαστρο τα δαπανηρά επιδόματα που δίνονται στους συνταξιούχους ανεξάρτητα από το εισόδημά τους»(5)
Με αυτό τον τρόπο, οι νεοφιλελεύθεροι δείχνουν ότι νοιάζονται για την «ισότητα» στην ανακατανομή του εισοδήματος, αφού προηγουμένως έβαλαν φρένο στην προοδευτική αύξηση της φορολογίας... Τον επόμενο σταθμό τους τον γνωρίζουμε εκ των προτέρων. Οι ΗΠΑ διαθέτουν ήδη τη σχετική εμπειρία: Στα πολιτικά συστήματα όπου κυριαρχούν οι μεσαίες και ανώτερες τάξεις, οι βίαιες περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες και οι κοινωνικές παροχές παίρνουν τη μορφή παιδικού παιχνιδιού, από τη στιγμή που τα εύπορα κοινωνικά στρώματα παύουν να επωφελούνται από αυτές. Βγάζουν, τότε, το συμπέρασμα ότι τα επιδόματα τροφοδοτούν μια νοοτροπία εξάρτησης και εξαπάτησης. Ο αριθμός των δικαιούχων τους μειώνεται. Τους επιβάλλονται εξονυχιστικοί έλεγχοι. Όταν κάποιοι αρχίζουν να συνδέουν τις κοινωνικές παροχές με εισοδηματικά κριτήρια, στην ουσία προγραμματίζουν τη συνολική κατάργησή τους. 

Σημειώσεις 
(1) Ο Κάμερον σκοπεύει να ανεβάσει το κόστος εγγραφής στα πανεπιστήμια 
από τις 3.290 στις 9.000 λίρες στερλίνες τον χρόνο (10.600 ευρώ). 
Ο προκάτοχός του, Αντονι Μπλερ, τα είχε ήδη αυξήσει το 2004, από τις 
1.125 στις 3.000 λίρες. 
(2) Τηλεοπτικό κανάλι LCI, 7 Ιουλίου 2007. 
(3) «Le Figaro», 18 Νοεμβρίου 2010 και στο ραδιόφωνο Europe 1, 4 Νοεμβρίου 2010. 
(4) «Parlons Net», 7 Μαΐου 2010. 
(5) «The Economist», Λονδίνο, 23 Οκτωβρίου 2010.

Δημοσιεύθηκε στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ Ένθετο LE MONDE DIPLOMATIQUE 24/12/2010 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου